Knippen en Scheren
“Je hebt een geurtje op” zegt Jolien verbaasd glimlachend. Iets wat ik bijna nooit doe lijkt nu de ultieme poging om tot succes te komen. We zijn onderweg naar een openbare veiling van een huis. Niet zomaar een huis. Een met geen water, riolering, douche, toilet, verwarming en een schuur waar een enorme boom op is gevallen. En toch is dit in ons hoofd verworden tot de plek die wij thuis willen gaan noemen. Het huis uit begin 1800 is zo fijn van sfeer en wordt omarmt door een bos. Met de dichtstbijzijnde supermarkt op 6 km. We zijn allebei verliefd en het huis heeft liefde nodig. Bij de eenmalige bezichtiging van 30 minuten zijn we niet alleen. Er zijn nog meer kapers op de kust. Ik probeer zoveel mogelijk de technische staat van het huis te beoordelen, Best bizar hoe je bij de grootste aankoop in je leven in 30 minuten moet beslissen zonder echt professionele kennis. Twee dagen later zitten we in de auto richting de veiling.
Het doet me denken aan een scene uit een comedy. In ons autootje de buurvrouw Agneta (73) mee als tolk, haar rollator, nieuwe knie en haar hondje, Jolien en ik, geknipt, geschoren en goed ruikend. We hebben een uiterst bedrag in gedachte maar aan de blik van Jolien te zien lijkt ze te denken dat ik daar misschien van af ga wijken. Bij het kantoor van de makelaar staan ook mensen buiten en blijkt dat men op zoek is naar een alternatieve locatie omdat het aantal geïnteresseerden te groot is om de veiling plaats te laten nemen in het kantoor. Dat klinkt hoopvol… Even later gaan we met zijn allen richting het plaatselijke restaurant. Hier blijkt het geheel onaangekondigd te zijn bij de duidelijke verbaasde restaurant eigenaar. Na wat uitleg begint de veiling. Ik hoor de notaris in het Zweeds 1.100.000 SEK zeggen. Agneta kijkt mij aan en vernoemt het bedrag in het Engels. Ik knik dat ik het verstaan heb, wat prompt gezien wordt als een bevestiging om het bod te verhogen. Ze steekt haar hand op en 1.200.000 SEK it is. Oops dat was een misverstand van 10.000 €… Direct daarop roept iemand 1.300.000. Ik kijk Jolien aan en zeg dat ik weg wil. Buiten spreekt een man met 1 oog mij aan. Hij blijkt opgegroeid te zijn in dit huis en zit vol verhalen. Hij heeft vanuit Noord Zweden 900 km gereden om bij de veiling aanwezig te zijn. We wisselen telefoonnummers uit.
Terug thuis realiseer ik me dat ik even heel dicht in de buurt ben geweest van de wereld waar geld de boventoon voert. Ik heb bewust gevoeld dat dit niet mijn wereld is. De gun factor ontbreekt hier. En die is belangrijk voor mij. Wat wel klopt, voor ons allebei, is de omgeving hier. Lieve en betrokken mensen maken dat we ons hier thuis voelen. Er broeit iets…