Het einde van een droom

Iedereen hier in de buurt weet nu dat we een huisje zoeken nu we zo’n 150 leaflets in hun brievenbussen hebben achtergelaten. Ik spreek iedereen aan en vertel dat ik nog geen Zweeds spreek maar wel graag hier wil komen wonen. Ik denk dat Jolien dit verhaal al vele malen voorbij heeft horen komen… Om de zoveel tijd kijk ik mijn mailbox in. Het ontbreken van reacties maakt dat we het zoekgebied gaan uitbreiden. Moed houden en erin geloven! Sleutel in het contact en gaan met de Toyotabanaan. De eerste brievenbus is al in zicht en Jolien is wederom de postbode vandaag. Plotseling is daar ineens een mail met een onbekende afzender met een adres 7 kilometer bij van ons vandaan. Misschien heb ik wel iets voor jullie staat er te lezen… Ik draai 180 graden en zet direct koers richting Sillerud. Vijf minuten later zien we een huis in de verte met een  oud schuurtje ernaast. De eerste gedachte is dat hij waarschijnlijk dat vervallen schuurtje bedoeld. Hij moet lachen over de  snelle reactie van ons. Hij blijkt Harald te heten. “Volg mij maar” zegt hij en stapt in zijn auto. We kijken elkaar verbaasd aan en stappen terug in de auto; het is dus niet het schuurtje.

Twee kilometer verder slaan we rechtsaf een onverharde weg in. Vijfhonderd meter verder duikt er, tussen de bomen,  een huisje op. Jolien moet haar tranen bedwingen en mijn mond valt open. We kennen dit huisje. Staat al heel lang leeg. Vijftien jaar, blijkt later. Dit is dus het huisje wat Harald bedoelde in de mail. Dit kan niet waar zijn, wat is de adder onder het gras zijn gedachten die rondvliegen in mijn grijze massa. Geen water, geen avlop (Zweeds voor afvoer water) dak toe aan vernieuwing, dringende noodzaak aan schoorsteen-renovatie, geen verwarming. Dat laatste is merkbaar; binnen in het huis is de temperatuur lager dan buiten. Maar wat een huisje, precies als in onze droom. Niet te groot, authentieke details die bewaard zijn gebleven zoals de deurknoppen en hendels, ramen, houten vloeren en bos. Het voelt goed, heel goed maar…

     

“Ik kan nog niet precies zeggen hoeveel land erbij hoort” zegt Harald. Dit kan pas over een jaar nadat de landmeter van lantmäteriet is geweest. (Zweeds kadaster) Oei, dat is de adder dus. Je kunt iets kopen maar niet geheel weten wat er in de zak zit. Na meerdere gesprekken met Harald komen we tot een oplossing en zijn er dus echt mogelijkheden! Tijdens de gesprekken blijkt dat hij een voormalig luchtmachtpiloot is geweest. Iedereen kent hem hier als de piloot. Hij blijkt een van de drie piloten van de Zweedse luchtmacht die een crash met een Viggen 37 (ternauwernood) heeft overleefd.

Op vrijdag 10 oktober 1975 vond de derde en laatste vleugelstoring plaats. De eerste twee hadden plaatsgevonden bij F 7, maar de derde vond plaats bij luchtvloot Hälsinge (F 15), toen de AJ 37 van luitenant Harald Gatel (nr: 37005) kapot ging. Harald Gatel overleefde zonder grote fysieke verwondingen met behulp van de raketstoel van het vliegtuig. (wikipedia.org)

Een paar dagen later zijn we met verschillende Zweedse vrienden met kennis van huizenbouw gaan kijken. En ja, vervelen gaan we ons niet maar het huis is in de basis goed en heeft zeker potentie. Via een van deze mannen komen we ook in contact met een timmerman, en deze blijkt 20 jaar geleden vanuit Nederland naar Zweden te zijn geëmigreerd.

We gaan het doen besluiten we. Een plan van aanpak is in de maak. Over een paar weken komen we terug naar Nederland. Jolien blijft de komende maanden in Nederland en gaat haar rijbewijs halen. Ik ga na 2 weken terug en begin aan toekomstig (t)huis.

De droom is realiteit geworden.