Het gevoel van thuis zijn.

Na het zien van de documentaire Moby Doc (2021) van de muzikant Moby ervaar je hoe het leven ons vormt. En wat de ervaringen ons leren meer te gaan waarderen om het geheel enigszins in balans te brengen. Traumatisch ervaringen kun je namelijk niet weg poetsen. We geven het vaak een vorm. Muziek, kunst, studie, status etc. En een plek waar we kunnen recupereren. Een thuis.

Een echt thuisgevoel heb ik nooit ervaren. Afgestaan worden en een adoptie in een omgeving die ik nooit als eigen heb ervaren liggen hier ten grondslag. Daarnaast heeft de ontwikkelde persoonlijkheid-problematiek ervoor gezorgd dat het thuis-gevoel nooit aanwezig is geweest. Identiteit, wat wil ik, welke keuzes passen bij mij, allemaal basisbegrippen en voor iedereen best moeilijk laat staan voor iemand die opgroeit in een omgeving die niet de zijne is. Gelukkig door de jaren heen en met professionele hulp ben ik meer ik geworden. Mede hierdoor is het duidelijker geworden dat ik een prikkelarme omgeving als heel prettig ervaar. Zweden heeft dus deze ingrediënten en hier diep in het bos, samen met Jolien maakt dat ik mij dankbaar voel. Het verblijf is, helaas, van tijdelijke aard. Een witte kerst midden in het bos aan het meer dat wordt wel een feit en doet mij denken aan de oude (1984) video-clip Last christmas van Wham.

Winterbanden met spikes zijn besteld om straks zeker van te zijn om de 5 km het bos uit te geraken zodat Jolien haar immens populair geworden vetbollen kan blijven produceren. Of de vogels uberhaupt nog kunnen opstijgen na deze winter betwijfel ik dan ook ten zeerste. We raken ook al aardig ingeburgerd hier in de omgeving. Een uitnodiging van de plaatselijke basisschool om aanwezig te zijn bij de kerstuitvoering, boodschappen doen voor een van de alleenstaande buren hier een paar km verderop i.v.m een knieoperatie. En Kerstman spelen voor de kinderen van onze naaste buren staan allemaal op het programma.

Ondertussen zijn deze 2 scharrelkippen vandaag 5 maanden getrouwd. Nu het kippenhok nog…