Midsommar
Het is een komen en gaan van mensen uit Nederland. We hebben nog nooit zoveel bezoek gehad. De anders zo stille omgeving is veranderd in een levendige en gezellige boel. Caravan op de oprit, fietsen in de stalling en een kampvuur waar zelfs onze kleine vriend (een jong vosje) op afkomt. Met al die mensen is het voor mij altijd even afwachten of ik het trek. Het lukt me aardig. Niet verwonderlijk hoor want het zijn stuk voor stuk lieve mensen. Michiel, Judith, Lies, Wim, Anne, David, Carina, Nina, Nynke, Auke, Dick, Tiny, Karin tack. Op dit moment is Bart op de fiets onderweg vanuit Middelburg. Het moet niet gekker worden... De Zweden laten zich ook zien met al die nieuwe mensen. Nieuwe vriendschappen ontstaan. Door het ontbreken van televisie bij ons hebben we de halve finale kunnen zien samen met vrienden en familie bij Agneta thuis. En binnenkort komt ook Pauline met haar ouders hier op vakantie en een jonge eik plaatsen onder het motto van: A society grows great when old men plant trees whose shade they know they never sit in.
Maar niet alleen zijn het de mensen die het hier een stuk dynamischer maken. Op het pad hier naast ons huis stond Jolien en Agneta oog in oog met een jonge mannelijke eland. Prachtig ervaring. En bijna in onze tuin.. Zoals ik al vermeldde hebben we ook een nieuw vriendje in de vorm van een jong vosje. Nieuwsgierig van aard. Het is ook nooit meer echt stil. Een continuiteit van gezoem, van wat lijkt op miljoenen insekten. De aanvliegroutes van Schiphol verbleken erbij. Recent ook nog een salamander in mijn mouw toen ik mij fleece aantrok. Gekke gewaarwording toen hij mijn mouw uitsprong de keuken in. Jolien heeft hem na 2 dagen terug gevonden en buiten gezet. Jolien werkt momenteel bij de B&B in Sillerud. Het vinden van vast werk is een vast onderdeel geworden van Jolien haar week-ritme. Brieven gaan de deur uit, mensen aangesproken, afwijzingen volgen. Toch geeft ze de moed niet op. Niet altijd geheel vlekkeloos maar wel volhardend. Ik ga op mijn beurt ook meer kijken naar mijn mogelijkheden. Ik heb ten slotte een produkt dat er mag zijn. Recent een externe drive laten repareren in Oslo. Wat een genot om mijn fotowerk weer te kunnen aanschouwen. Trots! Het fotoboek van Zweedse documantaire-fotograaf Sunne Jonsson werkt wel heel motiverend. wat een pracht beelden!!
photo by Sunne Jonsson 1956
Dagen zijn alweer korter aan het worden. Hier duidelijk merkbaar aangezien het nu 's nachts donkerder is geworden. Wim, een scheepstimmerman uit Koudum, is ook nog langs geweest samen met zijn vrouw Anne. Hun advies was maak 1 kamer woonbaar voordat de winter indaalt. Zo gezegd zo gedaan. Een eettafel staat er (gevonden hier achter in een schuur) verlaagd plafond eruit gesloopt. Het oude planken plafond dat vrijkwam met lijnolieverf geschilderd. Kozijnen en deuren geschilderd. We gaan deze kamer behangen met oude zeekaarten van mijn vader. Dus straks echt een 'captains dinner'. Lennart, onze buurman van 2 km verderop, gaat mij meehelpen met de aanleg van de electra. Hij kwam laatst ook langs om de hardheid van ons water te testen. Nou, veel zachter kan water niet zijn was zijn constatering. Lucky us. Lennart, Anders en ik gaan binnenkort 3 dagen zeilen met een gehuurde zeilboot op meer Vänern. Het grootste meer van Zweden. Jolien even rust...
De lente is zomers...
De lente is dit jaar hier niet uit gestapt. Alsof mevrouw zomer haast had. De dorre bruine kleuren die onder de sneeuw vandaan rolden veranderde plotsklaps in een fel groene oase. Doordat we het gras laten groeien ontstaat er een facinerende biotoop. Het observeren hiervan maakt van het alledaagse een waar spektakel. Hardwerkende rode en zwarte bosmieren, o zo belangrijk voor de diversiteit in onze tuin. We hebben verschillende grote mieren koepels (nesten) in onze tuin. De salamanders komen ook tevoorschijn nu het al weken zo warm is. Speelse rakkers. Omdat we de vogels heel de winter hebben gevoerd is het nu een drukte van jewelste op en rond onze voederboom. De goudvinken voeren de boventoon. Vooral de goudvink die de baas over de boom lijkt te zijn, onze boombaas. In de ochtend is het een heel circus van vogels van verschillende pluimage. Een verrijking voor ons ontbijt. We bekijken de beelden op de camera van de afgelopen nacht, pa en ma Das doen zich tegoed aan de zonnepitten die uit de voederboom op de grond zijn gevallen. In de middag roept Jolien "kom eens kijken!" Ze wijst naar de voederboom. Naast de kom met drinkwater ligt op zijn buik een eekhoorn te genieten in het zonnetje. Zo relaxed hebben wij nog nooit een eekhoorn gezien. Net zoals vele bloemen en planten totaal nieuw voor ons zijn. Jolien heeft hier en APP voor die planten en bloemen herkent. Tot onze verbazing staan in onze tuin meerder planten en bloemen die best zeldzaam zijn. Wij dus voorzichtig door de tuin lopen, blijkt dat ze overal staan. Dat brengt 30 jaar leegstand met zich mee. Laat die natuur haar gang maar gaan!
Harald, onze buurman, heeft ons geholpen om een paar zware boomstammen te verplaatsen zodat wij ze kunnen gaan zagen en klieven. Na afloop reed hij weg op zijn quad maar verder dan 50 meter kwam hij niet. Wat er precies gebeurde is mij nog steeds onduidelijk maar kwam met iets in zijn hand teruglopen. Het bleek zijn pink te zijn. Er haast af. We hebben hem verbonden en zijn direct naar het ziekenhuis in Karlstad gereden, 90 km verderop. Hij kan zijn vinger behouden. Zo zie je maar van het ene op het andere moment... Nu is alles wat we hebben.
Onze bank in Zweden mailde ons met de vraag of wij de 'faktura' van onze elektriciteit willen verwijderen uit de betalingsopdrachten omdat de computer niet weet wat te doen met een 0 SEK factuur... Je begrijpt: we zijn blij met de zonnepanelen. Je gaat anders leven. Zon betekent: was draaien, koken, warm water voor de douche, zagen en klieven.
Het schilderen is ook begonnen. Lijnolieverf. Je ziet het hout gewoon blij worden. Deze verf dringt in het hout. Duurt langer voordat het droog is maar gaat zoveel langer mee. Met het plafond van oude brede planken, in de toekomstige badkamer is Jolien heel blij, het hout wordt oud-groen. Komende week kom er een timmerman kijken naar mogelijkheden van een extra kozijn in de keuken om wat meer licht te krijgen. Een van de oude kozijnen uit Noorwegen die ik heb bewaard, gaat hier hopelijk zijn dienst bewijzen.
De watertank is aangesloten en gelukkig zijn de eerste druppels vandaag gevallen. Geen gesjouw meer met gieters naar de moestuin. Over 2 weken komen de eerste vrienden en familie op bezoek. En hoog bezoek. Carina uit Vlissingen, onze Zweedse vriendin die al jaren in Nederland woont en mede "verantwoordelijk" is dat we richting het noorden zijn gegaan, komt ook. Terugkijkend zijn we haar dankbaar. De keuze is, ondanks de frustrerende regelgeving, de juiste geweest. Het plekje is magisch (vinden wij) We raken niet uit gekeken op de alledaagse wonderen in de tuin. We leren steeds meer wat wat is en waarom want alles is met elkaar verbonden in de natuur. Zouden wij mensen nog iets van kunnen leren. Wij zijn gaan leven. In het gewone schuilt het bijzondere.
Meer Nordic bestaat niet...
Samen met 2 Zweedse vrienden in Noorwegen luisterend naar de beroemde band Sigur Rós uit Ijsland, Meer "Nordic" kun je het niet krijgen, denk ik dan. Dit staat ons in november dit jaar te wachten. Je begrijpt, vol verwachting klopt ons hart. Het is Jolien gelukt om in de pre-sale kaartjes te bemachtigen voor de Nordic Tour'24 van Sigur Rós. Is wellicht tekenend voor hoe thuis we ons zijn gaan voelen.
Nu na een aantal jaren kunnen we ook een balans opmaken. Want wat doet emigreren met vrienden? In onze eigen ervaring zie je contacten verminderen en nieuwe worden aangehaald. Bijna een natuurlijk proces. Door de fysieke tussenruimte die ontstaat is dat ook wel een logisch gevolg. Persoonlijk ervaar ik dat minder. Voor mij blijft alles een beetje hetzelfde en toch verandert het onbewust. Ik geloof in het feit dat wij mensen van elkaar kunnen leren en we elkaar een richting geven. Hoe het ook zij, wij mensen hebben elkaar nodig.
De golvläggare hebben wij ook nodig (De vrouw/man die onze badkamer vloer om leggen). We hebben advies gekregen van zo iemand en zijn aan de slag. Voelt hoopvol, er staat iets te gebeuren. Wat zal dat straks lekker zijn die waterdruppeltjes op je huid. Ik bespaar je alle details maar we gaan ons handen vol hebben. Jolien zit ook in de actie-modus wat de groente betreft. Maar koning winter laat nog steeds van zich horen. Het kan vriezen of dooien en... sneeuwen merken we nog steeds. Naast de renovatie en groentevoorziening komen hier nieuwe medebewoners. Paniek-kippen. Althans dat laat Google-translate ons geloven. Orust-höns van origine van het eiland Orust aan de westkust van Zweden. Een beroemd Zweeds ras dat bijna uitgestorven was. Doordat we een genenbank starten en een jaartje geduld moeten hebben (fijn zodat we ook goede en veilige huisvesting kunnen bouwen), hebben we straks "paniek-kippen" hier rondscharrelen.
En als klap op de vuurpijl: we gaan het dit jaar druk met bezoek krijgen uit Nederland. Zijn we blij mee. Alles lijkt erop dat het een fijn jaar gaat worden. Hejdå!
Afz. Jolien Pollet.
En ineens is er een soort van kantelpunt.
Dat Zweden het thuisland begint te worden en Nederland het land waar we naartoe op vakantie gaan. Dat hebben we allebei zo ervaren, afgelopen maand.
Nederland- Zweden. Zweden- Nederland.
In Nederland zijn was fijn, met in mijn beleving eigenlijk alleen maar goed weer. Het eerste wat ik kocht bij het doen van boodschappen was witlof, bij ons betaal je meer dan 3 euro voor twee stronkjes. Je kunt maar ergens zin in hebben. En mosselen! Självklart (vanzelfsprekend).
We hebben een boel kunnen doen en gezien, en nu we hier zijn realiseren we ons dat tijd altijd tekort schiet als het gaat om mensen zien en afspreken. Niet alle voornemens zijn gelukt.
Ik was er benieuwd naar, of ik onze plek en het leven in Zweden zou missen de afgelopen weken. Dat deed ik, en het aankomen hier bevestigde dat. Daar kon de hoeveelheid sneeuw weinig afbreuk aan doen. Want sneeuw lag er. Tom en Jantien, onze nieuwe Nederlandse buren, hadden een pad gemaakt naar de voordeur; geen overbodige luxe, en enorm lief. De witte wereld vind ik nog altijd iets magisch hebben, al was het alleen maar omdat de reflectie van de sneeuw prachtig licht geeft.
De eerste avond terug thuis hebben we niet gehaald, te moe van de rit hier naartoe. We sliepen rond 18u. Een volle auto en een aanhangwagen met een watertank van 2000 liter. En nog veel meer. Ik was er zeker van dat het niet allemaal zou passen, maar ik heb de weddenschap verloren. Gelukkig. Ton is een held in het leggen van zo’n puzzel, en deze klaarde hij ook. Alle spullen zijn hier, en dat is fijn. Het is makkelijker om bepaalde dingen in Nederland te bestellen voor het huis, en soms scheelt het ook in geld. Daarbij is hij erg handig in het vinden van spullen op marktplaats en het communiceren met de verkopers. Hij ontmoet dan ook bijzondere mensen en niet zelden krijgt hij de spullen zo mee. De watertank komt van een bedrijf uit België, en gaat ons regenwater opvangen. Ook hier was er vorig jaar een korte tijd een verbod op sproeien, vanwege droogte. Het regenwater gaat de tuin van water voorzien.
Bezig zijn met deze tuin doet me soms denken aan de documentaire Eindelienge, van Mieke en Leo de Visser, een ode aan het biologisch boeren. Aan het fragment waarin Leo op het land gehurkt zit en zijn handen door de aarde gaat, daarbij zeggend: ‘kijk eens hoe mooi de grond hier is.” En dat weten we, we kochten er onze groente en fruit. Het zou een feest zijn wanneer onze wortelen en aardappelen een beetje in de buurt kwamen van de groente die we onlangs van ze kregen. Wat een rijkdom.
Vorig jaar hadden we al best een mooie oogst, de grond lijkt er geschikt voor. Dit jaar kunnen we voor het eerst onze eigen compost gaan gebruiken, dat maakt nieuwsgierig naar de uitkomst!
Wil je inburgeren, dan pas je je gewoon een beetje aan: erwtensoep maak ik hier met groene linzen, want spliterwten kennen ze niet.
Het verschil in smaak is minimaal.
Hier pakken we ons ritme weer op en de dooi die is ingezet maakt dat ik ook hier een lentegevoel heb. In een trui lopen we buiten, misschien wat overmoedig door het zachte weer in Nederland. De kachel in de keuken heeft vandaag niet gebrand. Het voelt niet koud, al is het net boven het vriespunt. De houtkachel in de kamer houdt het huis op aangename temperatuur. Ik wil beginnen, en het liefst loop ik met het tuinplan onder m’n arm de moestuin in. Dat we hier echt nog even moeten wachten is een feit; het kan zomaar weer flink gaan vriezen. De waterleiding blijkt niet langer bevroren en er komt weer water uit de kraan in de keuken, en geloof me, dat is fantastisch. De waterput naast het huis loopt bijna over, nu is er overvloed aan helder water.
De eerste ochtend na thuiskomst was een verrassing; het is licht om 7u! Ik kon de vogels weer voeren, en langzaam keren ze terug naar het vogelhuis. Zo ook de eekhoorns. Het doet goed ze weer te zien in de witte stilte van de tuin. Er lopen sporen van herten en een eland door de tuin, en ik hoop dat ik dat op een dag kan vastleggen met de wildcamera. Of wellicht een wolf, want dat is sinds kort niet langer ondenkbaar. De buren hebben er drie op hun land gezien, nadat ze de noodkreet van een vos hoorden. Door het ijs op de meren steken ze over, en nu zijn ze dichtbij. Ook is er onlangs een lynx gezien zo’n 7 kilometer verderop, dat is toch bijzonder.
Ik kijk altijd om me heen, sta soms ergens een tijdje stil. Want stel je voor dat er een dier langs komt.
Nu de lente in langzame aantocht is, lijkt er extra energie te zijn voor onze plannen, voelen zorgen minder zwaar.
En dat is precies waarom we deze stap genomen hebben: een eenvoudiger leven. We zijn op weg.
Geniet van de lente, maak er een mooie van.
Afz. Jolien Pollet
Beelden van Jolien : @Noorderpool
Till hem (naar huis)
Het verruilen van je vaderland voor een nieuw land is en blijft een hele onderneming. In onze verhalen noemen we het een avontuur. Dat is het ook wel maar soms met wat minder plezierige wendingen. Pieken en dalen zoals bij iedereen. Anders is de taal, andere omgeving en andere gewoontes, en de kunst om fouten (vergissingen) te maken die versta ik net zoals het opnieuw proberen. Conclusie: hoopvol en enthousiast.
Na een paar weken Nederland te hebben mogen ervaren lonkt het avontuur weer. We merken dat het naar Zweden gaan is veranderd is in het naar huis gaan. We zijn aan het aarden. Fijn gevoel is dat. Terug naar mensen die we hebben leren kennen en ons dierbaar geworden zijn. De taal die ik mis maar nog lang niet beheers (in tegenstelling tot Jolien). De stilte en rust. En ons huis dat meer huis gaat worden. Met een aanhangwagen vol geladen zijn we straks op weg.
De aanhangwagen hebben we via marktplaats kunnen kopen in Axel. Een bezoek aan het ziekenhuis in Terneuzen ging hieraan vooraf. De oude mannekwaal moest op controle. En wat bleek ik ga verder onder het motto van de uroloog. “Jij bent de baas en niet je blaas”. Wat in mijn geval betekent dat ik meer water moet drinken en minder koffie. En bij de koffie die ik drink altijd een glas water. Vrolijk als een jonge halfgod huppelde ik het ziekenhuis uit.
Marktplaats was vele jaren geleden een plek waar mensen elkaar hielpen. Om zolders te ruimen maar ook elkaar te helpen aan spullen die de ander hard kon gebruiken en bij hun werkeloos thuis lagen. Nu wij hier in Middelburg 24/24 toegang hebben tot het internet in tegenstellig tot thuis leek dit the place to be ... Nou dat is nog wel zo, alleen zijn de omgangvormen in de berichten gereduceerd tot antwoorden als: 100€. Geen goedemorgen of -avond maar de riekende geur van geld voert de boventoon. Gelukkig zijn ook hier de uitzonderingen die de regels bevestigen en kom je elkaar nog tegen op een vriendelijke manier en help je elkaar verder. Het aanhangwagentje zit dan ook in een klap vol met een watertank van 2500 liter. Wat gaan de plantjes blij zijn.
Eerder die week waren we ook in Rotterdam. De stad waar ik ooit woonde. Blijft een enerverende stad. Bezoek aan de kunsthal bleek een regelrecht succes. Indrukwekkend te noemen hoe Refik Anadol zijn kunst neer zet. Het raakte ons diep. Een aanrader voor iedereen! De Chinese kunstenaar Ai Wei Wei heeft een bewogen leven achter de rug, wat terug te zien is in zijn kunst. Voor mij is hij de vader van de kunst.
24 uur is als een seconde in een leven. Maar als die seconde abrupt stopt lijkt het leven wel stil te staan en komt oorverdovend binnen vooral voor de familie. Vele seconden zullen nodig zijn om het verlies een plek te geven. Oude banden worden aangehaald op de dag van afscheid. Zo rijd ik mee met Joost, een oude kameraad, richting de begrafenis van Dennis. Dennis is maar 43 jaar geworden. Nu waaien die twee cijfers maar door mijn hoofd. Nu is alles wat we hebben. Maak er iets moois van.
The cold North.
Aan onze patronen kleven onze triggers. Onze triggers (reacties) laten zien wie we zijn. Met ons bewustzijn kunnen we hiervan leren en groeien we. Klinkt eenvoudig maar is alles behalve dat. Elke dag een stapje... Rijden op de autobahn was geen stapje voor Jolien. Kilometer na kilometer groeide haar zelfvertrouwen. En reden we Nederland in. Ik vroeg me af wat mij nu het meest opviel nu ik na een jaar weer terug ben. Vlak en je kunt ver zien. Geen belemmeringen zoals bomen en bergen. En de bekende haast ervaar ik nu beter na een jaar van stilte. Het beste van de mensen komt niet tot uiting vanuit een auto. Weg van de snelweg is de ontvangst warm in Middelburg.
Onze Toyota-gup kreeg een goed rapport en kan er weer een jaar tegenaan. Mijn jaarlijks APK-keuring bij de dokter krijgt nog een vervolg en we zullen iets langer in Nederland moeten blijven. Oude mannenkwaaltjes... Geeft ons meer tijd om voor te bereiden. Een zuinige elektrische boiler, antieke wasbak, kranen worden voorzien van nieuwe rubbertjes en pakkingen. Maar ze mogen eerst een paar nachten in de schoonmaakazijn.
Over azijn gesproken. Neem 200 ml natuurazijn en 300 ml water, voeg daar optioneel een paar druppeltjes esoterische olie voor de geur bij en je hebt zelfgemaakt natuurvriendelijk wasmiddel. Jolien zweert er bij en de natuur en portemonnee zijn er heel blij mee! Het werkt echt, zelfs mijn sokken... Zo ook het afwasmiddel. Rasp een stuk Marseille zeep (50 gram) vermeng met (3 liter) kokend water ook hier eventueel een paar druppeltjes olie voor de geur en laat het afkoelen. Het schuimt niet maar werkt wel! Zo leuk om te ervaren wat we zelf kunnen doen.
Nu we terug zijn ervaren we natuurlijk ook de geneugten van alle mogelijkheden hier. Gewoon even een stukje fietsen, de wetenschap dat er nu ook mosselen te krijgen zijn. Het drinken van kopje koffie in een leuk tentje als Røst in Middelburg.
Door de (vriendelijke) eigenaren van Røst zijn we in contact gekomen met Herman die heerlijk desembrood kan bakken. Dit is iets wat wij zelf willen gaan doen in Zweden. Want eerlijk is eerlijk: van brood in Zweden moet je het niet hebben. Maar dan mogen we eerst in de huisbakkerij van Herman een kijkje nemen.
Om de mensen een idee te geven hoe onze omgeving er afgelopen maand uitzag heb ik al wandelend wat foto’s gemaakt in een straal van 6 km van ons huis. Let wel: de afgelopen weken heeft het er buitensporig veel gesneeuwd en was het –29 toen we naar Nederland reden.
Onze plaatselijke ICA supermarkt met B&B
De E 18 vlak achter "onze" ICA richting Karlstad Andere kant op is richting Arjang
Richting onze vriendin Agneta
Signebyn (2 km van ons huis)
Afslag naar ons huis en de wandeling die we regelmatig maken onze omgeving:
Achter deze bomen bevind zich home sweet home.
"Manne...we aan naar zee"
Een uitspraak die mijn zonen zich maar al te goed weten te herinneren. Als de golven hoog waren en de wind hard, was het tijd om naar zee te gaan. Natuurlijk deden we dat nooit. We waren wel wijzer. Maar er zit iets in van mijn vader. Ik zag hem altijd alles voorbereiden voordat we naar zee gingen. Zeevast maken. Je zit ten slotte op een slingerend platform waarbij je schade wil voorkomen door b.v. rondvliegende soepblikken. Datzelfde overkomt ons nu ook hier tussen de bomen.
Gelukkig nieuwjaar trouwens maak er een fijn jaar van. Nederland maakt zich op voor het schaatsen op natuurijs. Hier maken we ons op voor temperaturen rond de -20 graden. Voor ons een nieuw hoofdstuk. Reden om deze update te schrijven om moeders en vrienden gerust te stellen. Ook in Nederland is het extreme weer hier in Zweden nieuws. Ook hier geldt het zeevast-maken-principe. Hout is naar binnen gehaald. De slang die vanuit de waterput komt is onder het huis bevroren en dus zijn we nu aangewezen op emmers en jerrycans. Die we buiten vullen rechtstreeks vanuit de waterput die door de diepte niet is bevroren. Komende nachten wordt het -22. Dicht tegen elkaar aanliggen lijkt mij..
Tot overmaat van ramp liet onze Toyota ons in de steek onderweg terug van Bengtsfors (25 km). Daar stonden we dan in het o zo rustige bos. Toch de eerste auto die langs kwam stopte. Stephan en Marina waren hun namen. Zonder enige vragen werden de boodschappen over geladen en maakten ze 180 graden rechtsomkeert richting ons huis. Daar had Stephan ook weer bereik met zijn telefoon en waarschuwde de hulpdienst. 5 uur later kwam deze met ons (Toyota)guppie terug hier thuis aan. 3000 SEK armer maar o zo blij. Achteraf bleek het te gaan om een kapotte V-snaar (250 SEK), constateerde ik de volgende dag. Lennart, onze buurman, belde zijn zoon in Karlstad en hi bracht de snaar mee naar hier. Hij wilde toch nog even om de koffie bij zijn vader op Oudejaarsdag. En zo gaat dat dus hier. Je bent hier echt afhankelijk van elkaar.
Sneeuw is in grote hoeveelheden aanwezig momenteel en dat blijft nog wel even zo de komende tijd. Onze schoen zijn zelf voorzien van spikes net zoals onze winterbanden.
Zitten jullie ook vol goede voornemens aan het begin van dit jaar? Wij hebben er maar 1. We reduceren het project huis naar project badkamer. Om het voor dit chaootje overzichtelijk te houden. Wil ten slotte voorkomen dat Jolien mij gaat voordragen voor het programma “Help mijn man is een klusser...”
Leven in een kerstkaart
Afgelopen weken lijken we elke dag wakker te worden op een filmset van een peperdure kerstfilm. Het budget lijkt hier onuitputtelijk. We vallen, dagelijks, van de ene in de andere verbazing. De combinaties die kou, wind, zon en water creëren maken dat je stil valt, net zoals de geluiden.
Wat overblijft is werkelijk genieten. Je kunt simpelweg gewoon niets anders. Zorgen raken op de achtergrond. Kerst lijkt ook een tijd te zijn van terugkijken en vooruit denken. Een aantal mensen voelt zich meer alleen tijdens kerst; gemaakte plannen zijn niet uit gekomen, dromen zijn dromen gebleven. Die dromen zijn eigenlijk aanjagers van hoop en dus nodig om verder te geraken.
Dat willen wij ook. Verder. De afwijzing op een sollicitatie van Jolien deed, vooral bij mij, dromen uit het oog verliezen. Jolien had ook een set-back maar vooral door mijn onkunde als het op stress aankomt. Toch weten we ons te herstellen De mist lost langzaam op en dromen herrijzen aan de horizon.
Het betekenis geven aan ons eigen gedrag en dat van een ander op basis wat we denken dat er achter dat gedag zit noemen we mentaliseren. Doen we dit effectief, dan voelt de ander zich gezien en ontstaat er verbinding. In spanning daarentegen zijn wij daar niet goed in en vervallen in stereotiep denken. Mede door een interview met een filosofe verbonden aan de universiteit van Maastricht over de zorg bij interlandelijke adoptie, kwam oud zeer naar boven drijven. Wat flashbacks bij mij oproept. Gelukkig heb ik op tijd aan de bel getrokken en in Vlissingen bij boekhandel t’ Spui het boek complexe-ptss van Pete Walker besteld. Soort van persoonlijke handleiding om zo een halt te roepen aan stereotiep denken…
Bij de films die we vanuit Nederland toegestuurd hebben gekregen zat ook de 6-delige serie ‘Handelser vid vatten’ (Black water) van de Zweedse regisseur Mikael Marcimain. Nou als iemand wil zien hoe het leven er hier uitziet kijken!! (Let wel de plaatselijke bewoners alhier zijn 100 x vriendelijker…)
Vorige week hebben we Anders en Jessica (buren op 4km) op een originele en voor hun unieke manier bedankt voor het gebruik van hun douche en internet. Zondagochtend om 08.30 stonden we met een continentaal ontbijt voor hun deur. Bijkomend feit, blijkt nu; we hebben er een kerstmaal op 1e kerstdag uitgesleept…
Gisteren hadden we bezoek van Magnus, onze buurjongen. Hij woont alleen en is een begaafd cello-speler. Zijn talent is tevens zijn beperking. Middelpunt van aandacht is niets voor hem. Tijdens de maaltijd hoorden we een tractor stoppen voor ons huis. Harald, onze overbuurman, moest hebben gedacht die twee Nederlandse zieltjes zitten vast in huis door de enorme hoeveelheid sneeuw die is gevallen. Op hetzelfde moment stopten de eigenaars van de B&B met in hun handen een kerstpakket als bedankje voor het meehelpen van Jolien, afgelopen zomer. Men vindt het fijn dat er na 30 jaar weer mensen wonen in het huisje. De plotselinge spontane samenkomst in het donker hier bij ons voor de deur is wel tekenend voor onze kerst 2023 en kleine gemeenschappen. We voelen ons opgenomen en blijven hoopvol geloven in onze dromen.
Ventileren
Oordelen komen van de kennis die we hebben. Meningen worden geventileerd. Ventileren is in dit geval een beetje ongelukkige woordkeuze. Want i.p.v. oplossen doen ze de schimmel (lees tegenstellingen) alleen maar toenemen. Plus wat is waar en hoe weten we wat de waarheid is?
De krant en het alom bekende kastje, wat inmiddels verworden is tot bioscoopscherm, is vaak de aangehaalde bron van informatie.
Maar is het waar en nog veel belangrijker: is het belangrijk?
De wereld verandert niet door meningen. Wat rest is een voorbeeld geven hoe het ook kan, naar ons beste vermogen. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Ventileren moeten we straks ook in onze toekomstige badkamer. Heel ander verhaal in een houten huis. Want wat blijkt; de vloer moet geheel waterdicht zijn en kunnen fungeren als een opvang indien er een lekkage ontstaat bij bv bevriezing. In ons geval gaat dat waarschijnlijk zeil zijn dat op de vloer gelijmd word en minimaal 10 cm hoog langs de wanden omhoog loopt. En moet aflopen naar een centraal punt zodat het weg kan lopen de bio-box (grijswatertank)in. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Lars van EL montage uit Arjang is langs geweest. De update van de elektriciteit in ons huisje is begonnen. Eerste wapenfeit, een nieuwe zekeringskast en een werkende omvormer voor de zonnepanelen. De isolatie boven is voor de helft gedaan en merkbaar beneden. Het blijft langer aangenaam warm. Nu is een houtkachel sowieso aangename warmte en Frans, een oude vriend, heeft zich gestort op het voorzien van ons van films. Nu de dagen een stuk korter zijn (15.30 schemer) Zijn de avonden een aangenaam verpozen. Wijntje, dekentje knetterend houtvuur. “Net als in de film, ik wil het.” Dromen zijn dus niet altijd bedrog…
Kerst staat hier al een tijdje voor de deur, net zoals onze kerstboom btw. In deze donkere dagen en het gebrek van Sinterklaas leeft dat hier meer in zweden. Ondanks dat zijn Sint Tiny en piet Dick stiekem langs geweest en vonden wij 2 heerlijke chocolade letters in de brievenbus.
Blijkt maar weer dat we braaf zijn geweest dit jaar.
Van de zee naar het bos.
Ondanks de vogels die druk doende zijn om de zonnebloempitten te bemachtigen die we ze dagelijks als ontbijt serveren vind ik het moeilijk om heel positief te zijn. Wetende dat 3676 km hier vandaan mensen, gevoed door macht en dus geld, het leven van elkaar ondragelijk maken. En de slachtoffers een onbeduidende rol spelen maar wel als argument aangevoerd worden. Een never-ending story. Maakt dat ik gisteren een gesprek had met Lennart, onze hulpvaardige buurman en ingenieur. Vroeg me af of de tegenstellingen in de wereld alleen maar groter lijken te worden? Hij ervaarde dit helaas ook. Het drinken van de koffie bij het kacheltje met de uit Nederland opgestuurde pepernoten van mijn schoonmoeder maakten ons nog meer bewust van het feit hoe rijk we eigenlijk werkelijk zijn!
Over rijkdom gesproken. Het water uit de kraan in de keuken hoeft niet meer opgevangen te worden met emmertjes maar kan gewoon weglopen via het aanrecht. Buizen onder het huis zorgen ervoor dat het water uit de keuken richting onze bio-box (grijswater-tank) stroomt. In deze tank zitten filters waardoor het water schoon de sloot inloopt. De aanleg van de leidingen, onder de vloer, vond ik echt geen leuk werk. Toen Jolien dat in de gaten kreeg bood ze aan om het voor mij te doen. De mannetjes reactie volgt direct. “Eg nie!” antwoord ik haar. En kruip als een mol de kruipruimte in. Het heeft wel geholpen.
Het kamertje dat badkamer gaat worden heeft nu ook afvoer voor de douche, wastafel en wasmachine. Die laatste is stiekem de belangrijkste want wat een ervaring als ik straks ook waterleiding heb aangelegd en we de eerst was kunnen draaien. 2 jaar lang heeft Liv, de voormalige directrice van de bibliotheek van Oslo, m’n vuile sokken gewassen... Omdat we een grijswatertank hebben is Jolien ook begonnen met het maken van biologisch afwasmiddel en zijn we op zoek naar compatible schoonmaakmiddel. Dit gaat nog iets verder dan biologisch afbreekbaar. Compatible werkt samen met de natuur en bevordert groei van planten. Is leuk om de puzzel van circulair te ontrafelen (www.offgridpermaculture.com).
Maar Jolien is op meer fronten bezig. In juli en augustus heeft ze gewerkt bij een B&B en snel daarna kreeg ze een aanbieding op een school hier in Årjäng. Het tijdelijk Zweedse persoonsnummer werd aangevraagd en 4 weken later kregen we het in de bus. Vol verwachting klopte haar hart. Het mocht niet zo zijn. Ondanks gemaakte afspraken had men de baan aan iemand anders gegeven. Dat viel rauw op haar dak en voelde niet fijn.
toch heeft ze haar schouders (nou ja misschien heel even) niet laten zakken. Gesprek met de gemeente, open sollicitatiebrieven en een bericht in de krant.
Jolien kwam zelf met het idee om zich op een leuke manier kenbaar te maken. Hoe is het voor haar om te emigreren en een nieuwe start te maken. “Van de zee naar het bos” in twee delen. Binnenkort het eerste deel en deel 2 in de kersteditie... Laat die Jolien maar schuiven!
Het is kouder aan het worden dus buiten douchen is voor echte bikkels en dus niet voor ons. Agneta onze buurvrouw en vriendin heeft aangeboden dat als wij dat willen wij ons bij haar mogen douchen. Na 9 maanden geen douche gezien te hebben was het moment daar. Wat een zaligheid. Je kunnen wassen met 2 handen terwijl de warme druppels over je lichaam glijden. Rijkdom in z’n puurste vorm. Schoon en herboren stond er vers gemaakte vissoep voor ons klaar. Dat maak je alleen mee in Gyltenäs...
Marktplaats heet hier Blocket. Regelmatig zijn we hier op speurtocht. Helaas omdat wij(nog) geen Zweeds telefoonnummer hebben (dit kan pas als we een persoonsnummer hebben) kunnen we ons niet registreren en dus niet communiceren. Jessica waar we bevriend mee zijn geraakt helpt ons hierbij. Via haar hebben we binnenkort een douche. 2 weken geleden hebben we ook via haar een kas kunnen kopen. Een project op zich maar hier later meer over.
De bovenverdieping is met het plaatsen van het nieuwe dak geheel ontdaan van het zaagsel wat 175 jaar dienst heeft gedaan als isolatie. Wat nu wel merkbaar is. We wonen merendeel in 1 kamertje wat goed te doen is. Volgende week komt er een vrachtwagen met houtvezeldekens van 145 mm dik om het oude zaagsel te vervangen. Met een glas wijn en Liz Wright (dreaming while awake) op de achtergrond en een vuurtje wat knettert hobbelen we de winter in. De witte deken is in aantocht.