Als het net even anders gaat
Haat is agressie die geen uitweg vindt; het is de boosheid en frustratie waar je geen kant mee uit kunt en die je dan bij iets of iemand, in ieder geval buiten jezelf, neerlegt. Haat is naar buiten gerichte onmacht. Een onbeschrijfelijk gevoel is haat en wetende wat haat inhoud en er niet van los komt maakt je in feite nog onmachtiger. Is kennis dan wijs ? Niet als je niet goed kan voelen. Dan is het een kwelling. Toch heb ik de kennis, onomkeerbaar dus. Vroeger werd ik boos punt. Nu door alle kennis, voel ik me als een goudvis in een ronde kom op zoek naar een hoekje.
Laatst was het wederom zover. Het niet gezien zijn is voor mij onoverkomelijk. Alles staat op hold en een overspoelend gevoel neemt over. De energie die hierbij vrijkomt laat zich het best omschrijven als het ontploffen van een bom binnenin je hoofd zonder dat de energie ergens naar toe kan. Je komt dan terecht in de twilight zone van het goede en het kwade. Want hoe dan ook wil je zo'n aanval overleven moet de energie eruit op een positieve of negatieve manier. Haat is gericht naar de ander en voor beheersing is moed nodig wil je niet de negatieve weg inslaan.
Om het duidelijker te maken: een baby die nog niet kan praten, net kan zitten en in zijn basisjaren ziet dat het flesje steeds aan zijn neus voor bij gaat. Afwisselende zusters aan zijn box staan. Bij wie hoor ik nu kan hij nog niet bedenken maar het gevoel van onveiligheid is overheersend. Dat is waar het gevoel van haat van nu aan raakt. Het niet gezien zijn, de onmacht. Doodsangst zou geen misstaan woord zijn. Omdat het allemaal gebeurd in je basis jaren gaat het je (mis)vormen het word waarheid . Alle therapieën ten spijt het onmachtige gevoel blijft zich manifesteren. Het lijkt alleen maar erger te worden nu ik zoveel geleerd heb en ouder word. Wetende dat het gevoel meer over mij verteld maakt het juist nog frustrerender. Teveel triggers, teveel mensen. Dan toch maar hutje op de hei vroeg de mensen mens zich af? Of verder leren en proberen?
Je ex en friet
Op Konings-dag gingen wij altijd ons jaarlijks frietje eten. Een traditie die, recent, ten einde is gekomen na het uiteen gaan van onze relatie. Gebrouilleerd zijn we nu. Een gek woord voor vermijding. Niet willen of kunnen oplossen. Onszelf in de weg zitten, geef het een naam maar het blijft een status quo. Het is dus ook niet zo gek dat in de mensheid, ondanks alle leermomenten, er zo langzaam veranderingen plaats vinden, of pas nadat het kalf verdronken is?
Deze Koningsdag zat ik in Brussel op het symposium voor adoptie mede ter promotie van Project Adopted. Mensen uit het ervaringsgebied, universitair opgeleid, of zelfs een combinatie hiervan kwamen aan het woord met als thema interlandelijke adoptie: Hoe moet het verder? Nieuwe mensen leren kennen, vriendschappen die ontstaan, maar ook verbazing. Verbazing over het feit dat ook hoog opgeleide mensen zo op zoek lijken te gaan naar de schuldvraag. Dat roept bij mij de vraag op 'en dan? Los je daar persoonlijk gerelateerde problemen mee op of zou het nodig zijn om de volgende stap te kunnen gaan maken?' De boosheid waar dit mee gepaard gaat zorgt wel voor verlichting van de pijn. Woede is tenslotte de snelste weg naar niet hoeven voelen zei de ervaringsdeskundige..
Machteloosheid en het niet gezien voelen, de munitie van het emotie-kanon, staan garant voor voltreffers in onze ziel. Willen we de wonden verzorgen is zelfreflectie als jodium pijnlijk maar helend. De littekens zullen blijven.
Op de terugweg vanuit Brussel, met de trein, en met de grens in zicht, verbaas ik me wederom. Bij het instappen in Roosendaal, in een nieuwe trein, waar het verschil tussen 1e en 2e klas nauwelijks meer aanwezig is; waar je ook loopt, de troep die asociale Koningsdag vierders achter hebben gelaten ligt overal. Zo erg dat ik met een achtergebleven vuilniszak het treinstel waar ik me in bevind opruim om in ieder geval het idee te hebben niet door een rijdende vuilnisbelt vervoerd te worden. Blij dat ik morgen mijn werk op kan gaan hangen in de Gevangentoren te Vlissingen waar de schoonheid van eten en beeld hand in hand lijkt te gaan.
Praatjesmaker
Vroeger was ik een echte praatjesmaker. Ik ben gegroeid, want van de week stond ik, aan de Erasmus universiteit, voor een weerspiegeling van mijn Project Adopted. Geadopteerden, adoptieouders, biologische ouders, professionals en belangstellenden. Ze waren allemaal vertegenwoordigd en geïnteresseerd. Best bijzonder, allemaal hun eigen plekje in de zaal, gezamenlijk luisterend naar mijn ervaringsverhaal en de totstandkoming van Project Adopted en het verhelderende en hoopvol stuk professionaliteit van Anneke Vinke, van de Adoptiepraktijk.nl Want het is mogelijk om onveilige hechting te repareren! Ik ben i.i.g. al anders gaan fotograferen, door de ruimte die ik in mijn hoofd heb gekregen, met hulp van mijn therapie.
De zenuwen waren iets meer onder controle dan 2 dagen hiervoor, toen ik samen met Kim van Schie voor kinderrechters, strafpleiters en officieren ons verhaal deelde. Het voelde voor mij als een eerste keer, toch ging het goed. Een soort van wijsheid in combinatie met emotie die los komt. Oprecht. Beide lezingen waren exact op hun plek. Zowel in rechtbank als op de universiteit. Een soort van balans en wetenschap voor een onveilige hechting. Leerzaam en maakt nieuwsgierig.
Kijkend door de zaal nadat de lezingen waren afgelopen bleven er velen napraten, verbindingen werden gemaakt, het voelde goed. Het voelde voor mij als familie.
Hechting
Het is niet elke dag dat ik, wachtend in een rij bij een doe het zelf zaak, aan de man voor mij vraag of ik zijn handen mag zien. Want, leg ik hem uit, ik ben erg onder de indruk van de afmetingen van zijn handen. Tussen mijn vraag en de daaropvolgende uitleg zit maar een fractie van een seconde. In een fractie zie je hechting/trauma. Van verdediging, "wat wil hij van me", naar veilig (glimlach). Hoe veilig is iemand gehecht en wat zijn de ervaringen. De grote handenmeneer was nu stratenmaker, had in zijn jeugd gevaren en daarna, terug aan de wal, 12 jaar vrachtwagen chauffeur geweest. Door het weggedrag dat door de jaren heen drukker was geworden en vooral agressiever (trauma) is hij ermee gestopt en nu dus stratenmaker geworden.
Het wordt mij steeds duidelijker hechting en trauma hebben prioriteit nummer 1. Ik ben niet de enige met deze overtuiging, in de rechtbanken in Nederland, is hechting het sleutelwoord in bijna elke zaak. Zeer blij dan ook dat, na Middelburg, de expositie hechting in woord en beeld, straks ook in Arnhem en Amsterdam is te bezichtigen. En wie weet wat de toekomst nog brengt? Kunst (woord en beeld) lijkt letterlijk de eyeopeners te zijn waardoor mensen aan het denken worden gezet. Het begin van verandering. Herkenning, bewustwording. Discussies ontstaan, oplossingen gezocht.
Op 19 maart aanstaande. een lezing in de rechtbank van Middelburg, ik ga samen met Kim van Schie van storyline-media hechting belichten vanuit 2 verschillende ervaringsdeskundige perspectieven. En 21 maart aan de Erasmus-universiteit te Rotterdam samen met 2 professionals, Anneke Vinke en Inge van Meurs. Voor deze laatste lezing zijn nog kaarten verkrijgbaar (via deze link) Ik vind dit allemaal best spannend.. Ik hoop jullie 21 maart te kunnen verwelkomen.
4..3...2..1
' We have a lift off '. Lanceren, opstijgen hoe we het ook noemen er zit verandering in de lucht. Letterlijk en figuurlijk. Figuurlijk, kreeg ik een 'sneeuwbol' waar de sneeuw is vervangen door glitters en de sneeuwpop door een raket. Dat Ton Sondag photography gaat als een raket in 2019 was de boodschap. En letterlijk, as. dinsdag, de opbouw van expositie Project Adopted en s'middags opnames door Omroep Zeeland. Om de reis te vervolgen richting lezingen en interviews. Het project komt meer in de schijnwerpers; er melden zich meer sponsoren zodat we meer foto's en verhalen kunnen exposeren. Ondertussen blijven we op zoek naar sponsors want het doel is dat iedereen een plek krijgt in een van de exposities. Ja u leest het goed er zitten meerdere exposities aan te komen. Voor 255 € ( kostprijs) kunt u een foto en verhaal sponsoren.
Ondertussen lees ik in het boek van de Franse schrijver Sylvain Tesson 'zes maanden in de Siberische wouden' dat geduld eigenlijk een heel groot goed is. En dat alle zogenaamde vooruitgang, die ons zou kunnen ontlasten, juist leidt tot meer en meer. Probeer je boodschappen maar eens in te pakken, bij de Albert Heijn, voordat het totaalbedrag is vernoemd door de caissière.. En zie ik jonge moeders vast zitten aan hun smartphones zodat de kinderen hun aandacht moeten delen met de vooruitgang. Paradoxaal als je een expo opent over hechting.
Dus ik hoop stilletjes te gaan als een raket in 2019 maar een met gereduceerde snelheid..
Kerst met de fam.
Dan word je ineens geattendeerd op een videoclip kerst met de fam.
'Precies dat', is mijn eerste gedachte. Elk jaar, zonder me te realiseren, bouwt de spanning zich, bij mij, naar kerst toe op en resulteert steevast in ruzie. De weerstand naar kerst is hieruit ontstaan. Een spontaan gezellig zijn was dit nooit, in mijn optiek, maar eerder een verplicht nummer waar iedereen zijn of haar masker voordoet. Fake en alles behalve de werkelijke kerstgedachte van liefde en verdraagzaamheid. Althans daar was ik van overtuigd.. Dat wij mensen ieder op hun eigen beste manier op zoek zijn naar verbinding was mij toen nog niet bekend en daar ontbrak, toen nog, ruimte voor in mijn hoofd.
Nu weet ik anders. De ruimte in mijn hoofd is er -nu nog leren om te accepteren dat zoveel wensen bij zoveel mensen horen. Toch blijft Kerst voor mij de meest beladen tijd van het jaar. Ik noem dat het opzondagnaarIkea syndroom. Wel willen maar niet kunnen. Gewoon op een zondagmiddag door Ikea lopen zonder te oordelen, voor mij mission impossible. Zo zou ik ook graag, in een warme setting, gezellig aan tafel schuiven en genieten van al dat lekkers en denken: "wat een rijkdom, zo bij elkaar". Maar dat lukt mij dus niet want dichtbij is voor mij beangstigend. Wel willen maar niet kunnen geldt ook hier. Ik ben het gaan vermijden en vier het dus ook niet. Komt wel als de tijd daar is. Want dat andere tijden eraan komen, is duidelijk. Acht januari ga ik de expositie hechting in woord en beeld van project Adopted opbouwen, in de rechtbank te Middelburg. We gaan een lezing geven over hechting en trauma ten overstaan van de gehele rechterlijke macht van Zuid West Nederland. Een paar dagen later is het de beurt aan de Erasmus-universiteit. Hogeschool Zeeland heeft ook interesse getoond en omroep zeeland komt het vast leggen. Al met al een mooi begin van een nieuw jaar. Rest mij jullie een tevreden 2019 te wensen in volle gezondheid.
Kerstverhaal
Het verhaal begint in 2009 bij Golfe du Morbihan, een binnenzee, van Frankrijk, gelegen aan de Atlantische Oceaan. Ik was daar met mijn boot om een zeilevenement te fotograferen. Allemaal traditionele en veelal houten zeilboten. De golf staat in directe verbinding met de Atlantische oceaan en eb en vloed is daar een serieuze aangelegenheid, alsof men elke 6 uur de stop uit een vol bad haalt. En dat moet allemaal elke keer door een relatieve smalle passage. Kolkende watermassa's. Wat ook inhoud dat de boten een ligplaats hebben aan een boei en de bemanning altijd met een bijbootje naar de kant moet. In Nederland is het verval van het water veel minder spectaculair en liggen de boten merendeel aan een steiger. Met deze gedachte, al mijmerend over de beelden die mijn netvlies waren gepasseerd die dag, voer ik aan het eind van de dag terug naar waar mijn auto stond geparkeerd. Eenmaal aangekomen zoek ik, nog steeds in gedachte bij mijn fotografie, een boei op. Alsof op de automatische piloot maak ik de boot schoon, pak mijn spullen bij elkaar en wil van boord afstappen..
Oeps, wat nu realiseer ik me ineens. Gelukkig heb ik een creatieve geest. Hoe ga ik die 7 a 800 meter overbruggen raast er door mijn gedachte, wetende dat ik geen bijbootje heb om naar de kant te roeien. Ik heb een survival-suit dus zou kunnen zwemmen maar mijn camera's en lenzen dan ? Natuurlijk dat is het ! Bij Vonk BV in Piershil heb ik destijds een Pelican-case gekocht voor mijn camera's en lenzen. Deze sluit water en luchtdicht af en zijn erg solide. Al lachend gooi ik de koffer met mijn meest waardevolle spullen zo overboord en spring er, met in mijn hand een peddel, achteraan. Ik moet tijdens de tocht hartelijk om mezelf en mijn vindingrijkheid lachen.
Afgelopen week was ik bij Vonk BV in Piershil voor een oriëntatie betreft mijn oude koffer. Ook daar heb ik mijn 'vindingrijkheid' met hun gedeeld. Geweldig dat 'hun' koffers dit meemaken was de reactie. Al snel bleek dat de update die ik nodig heb voor mijn budget momenteel te hoog gegrepen is. Dan maar sparen dacht ik. Maar tot mijn verbazing bood men een transactie voor met gesloten beurzen en dat terwijl er een serieus prijsverschil was. Ik kon mijn oren niet geloven en met tranen in mijn ogen vernam ik dat deze mensen indirect ook Project Adopted een warm hart toedragen. Kerst is voor mij altijd een erg beladen tijd, daarom heeft mij dit, juist nu, erg geraakt.
Uit de kast komen.
Complexe PTSS is de naam van de oceaan waar ik altijd heb rond gezeild, al 57 jaar. Altijd op zoek gegaan naar de juiste zeekaarten en hulp ingeroepen van navigators. Met hun hulp, verschillende koersen uitgezet, om zo de ergste stormen te doorstaan. De reis heeft me veel laten ervaren en zien. Waarschijnlijk meer dan de meeste mensen ooit zullen ervaren en daar ben ik blij om. Van orkanen tot complete windstiltes.
Het is allemaal begonnen toen ik het daglicht zag en direct in een orkaan terecht kwam die 2 jaar duurde. Ik denk te weten dat dat voor elke jonge matroos traumatisch is. Niet wetende wat een orkaan is, waar ik me bevind en zonder zwemvest dat troost kan bieden. Wat gebeurt er met een babymatroos die nog niet kan lopen, praten en of weten wat er allemaal gebeurt ? *
De ingebouwde automatische piloot treed in werking. We gaan in een vecht en of vlucht stand. Als babymatroos die nog niet kan lopen en praten blijft er weinig over dan te dissociëren.
Met de CPTSS (complexe ptss) op zak kwam ik na 2 jaar op een andere schip terecht met een nieuwe navigator en stuurman (vrouw) die in bekend vaarwater goede zeelui waren maar in het onbekend CPTSS-vaarwater en het ontbreken van de juiste zeekaarten de koers geheel kwijt raakte en mij deels de schuld gaven van hun onkunde. Stormachtige jaren.
In mijn fotografie is mijn levensloop te zien. Van diepe zwarten tot felle kleurschakeringen. Onbewust heb ik op een andere manier leren kijken en dat brengt ook hoop met zich mee. Als ik het raamwerk van mijn webshop nu bekijk ben ik trots. Ben de schappen aan het vullen. 1 December gaat de winkel open en bent u allen van harte welkom.
Bijna tegelijkertijd ga ik een 1.5 jaar trauma traject in bij de GGZ. Met de juiste mensen om me heen, een eigen shop voel ik me hoopvol.
Het land is in zicht.
Rechters zijn net mensen.
Daar zit je dan recht tegenover een vriendelijke man met, naar mijn mening, een van de moeilijkste beroepen ter wereld. Een rechter, die een grens moet trekken tussen het goede en kwade. En dat alles met een palet van nuances in de hand. Even flitste het nummer van Typhoon 'zo niet mij' door mijn hoofd. Wat zou het fijn zijn als ik zo'n palet kon hanteren. Een aantal keren moet hij hartelijk lachen om mijn spontane bijna ongenuanceerde enthousiaste reacties. Misschien kent hij ook wel dat nummer van Typhoon..en zijn we beiden onder de indruk van elkaars talenten. Wat zeker is dat de rechtbank Project Adopted een warm hart toe draagt en dat is voelbaar.
Logisch ook wel want hechting blijkt het sleutelwoord in bijna alle zaken, op de rechtbank, te zijn. Het is ook levensbepalend, geloof me.. Gedurende het werk aan project Adopted ben ik me steeds bewuster van de werkelijke betekenis van Trauma geworden. Voor velen nog steeds (helaas) een vies woord met een negatieve klank. Toch het is te genezen ! Hoe jonger hoe sneller de kans van slagen. Hoe rustiger die vriendelijke meneer tegenover mij het gaat krijgen.
Sponsors zijn gevonden voor de foto's en hun verhalen en keuzes, voor de expositie, zijn gemaakt. Tijdens al dat zoekwerk kom ik zoveel extra materiaal tegen dat de werkopnames van Project Adopted ook een onderdeel gaan zijn van mijn webshop en een gedeelte van de opbrengst zal direct naar het project gaan. Achter de schermen wordt momenteel hard aan de webshop gesleuteld, waar al mijn foto's te zien zullen zijn. Ideal, Paypal en creditcards zijn mij straks hopelijk goed gezind.
Werkopnames Project Adopted
Aardse kleuren
In mijn fotografie is de aarde altijd op een of andere manier aanwezig. Haar kleuren zijn spectaculair, de vormen exact en geuren doen Dior verbleken. Ben dus ook van mening dat we zuinig op haar moeten zijn. Helaas zie ik dagelijks hoe nonchalant en onbewust veel mensen met het milieu omgaan. Plastic bekertjes tijdens de koffiepauze, plastic boterhamzakjes tijdens de lunch, plastic wegwerpbestek en zo is er snel een lijst gemaakt van allemaal onnodige vervuiling. Mensen erop wijzen doe ik nog zelden, stuit op enorm veel verzet en maakt mij alleen maar boos en teleurgesteld. Zelf het goede voorbeeld geven is een betere optie. Een herbruikbaar kopje pakken voor de koffie. Een broodtrommel mee voor de lunch etc..
Een maand lang proberen zonder plastic verpakking boodschappen (plasticdieet) halen is wellicht een brug te ver voor velen maar ik zie het als een uitdaging. De spitkool in de biologische eetwinkel kon ik al laten liggen. Maar uien, snijbonnen, bananen, wortels is mij wel gelukt. Zo los de boodschappentas in. Dat is helaas niet mogelijk in de grotere winkelketens waar bijna alles in plastic verpakt zit. Daarnaast is een praatje zo ontspannend en goed voor een mens i.p.v. elke keer bij een kassa in een grote supermarkt een race te moeten houden omdat het totaalbedrag meestal eerder genoemd word dan dat je je boodschappen ingepakt krijgt en eerst afgerekend dient te worden zodat snel de volgende klant afgerekend kan worden. Het zijn tenslotte de kassa aanslagen die tellen.. Iets van een heel ander kaliber, van de week een aantal foto's verkocht en de reacties terug gekregen. Maakt me als een puppy, blij en enthousiast ..:
Ik heb de foto net ontvangen! Bedankt Ton. Die kleuren!! Wauw....
