Vele hebben veel, geen hebben genoeg.
De jacht is begonnen in Zweden. Het merendeel van het land is er van in de ban. Persoonlijk heb ik er nog (gelukkig) weinig van mee gekregen. Het is een traditie, niet een waar ik warm voor loop. Over twee weken is het weer achter de rug. Ondertussen heb ik een sterk reflecterende jas gekocht want gezien worden is wel belangrijk in de donkere tijden die er aan staan te komen. En ik word momenteel niet graag aangezien voor een beer.
De huizen-jacht is een heel ander verhaal. In Zweden is er in plaats van een vraagprijs de uitgangsprijs (utgangspris) en potentiële kopers kunnen hierop bieden. Ook hier schitteren menselijke eigenschappen. Een prijs die aantrekkelijk lijkt wordt geheel vermorzeld door hebberigheid. Het gezegde ' Many have much, none enough ' is hier op zijn plaats. De plek die wij thuis gaan noemen ligt nog geduldig op ons te wachten.
De afgelopen tijd is de keuken hier verworden tot een klaslokaal met een hele ijverige leerlinge. Zweedse woorden vullen het luchtruim. Jolien is zelfs lid geworden van de bibliotheek en Zweedse kinderboeken worden gelezen. Erg trots op haar. Ook het Carl Larsson museum (www.carllarsson.se/en/), op haar advies, was een hit. Ook ik zal met de taal moeten gaan stoeien. Ik heb een start gemaakt en voor het slapen gaan lees ik Jolien voor uit een Zweeds boek. Wat tot op heden leidt tot gierende lachsalvo's...
Meetellen
Zondag in ochtend valt het me op dat de diversiteit van bomen toeneemt naar mate ik Gothenburg nader. Zo neemt het aantal verkeersdeelnemers, de irritatie en de snelheid ook toe en dus neem ik de alternatieve route. Merkbaar rustiger is het hier is. Er is meer ruimte. Het gebrek hiervan, op de hoofdweg, maakt dat mensen minder leuk en sociaal gedrag gaan vertonen. Zweed, Nederlander, vrouw, man er is ineens gelijkheid. Ruimte hebben wij als mens blijkbaar nodig. En die is hier genoeg.
En anders maken we ruimte bedenk ik me na verbaasd af te remmen voor een bord met 40 km. 40 Km per uur, geen dorp of woningen te bekennen alleen maar bos..? Een paar honderd meter verder... verkeersdrempels. Over de snelweg? Ineens gaat het lampje bij mij branden. Langs de meeste doorgaande wegen zijn duizenden kilometers aan hekwerk geplaats, in Zweden, om dieren te beschermen tegen het verkeer. Maar dieren hebben ruimte nodig en dus ook een oversteekplaats. Ik passeer een heuse oversteekplaats voor dieren. Geweldig!
Dieren tellen hier mee. Ondertussen hebben Jolien en ik officieel het felbegeerde persoonsnummer aangevraagd bij het Skatterverket (Zweeds belastingkantoor). De man die ons hielp was onder de indruk van de diploma's en getuigenschriften die Jolien in haar studiejaren behaald heeft. Het resultaat horen we binnen 18 weken. Je telt pas mee, in Zweden, als je een persoonsnummer hebt.
Sverige
Sverige
A bee is humming, a bird is singing, the leaves are whispering in the wind. Naturen är i konversation.
Liggend in het hoge gras met mijn ogen dicht en de warmte van de zon op mijn huid luister ik naar het gezoem van een bij die zijn weg zoekt naar de nectar. Met het ruisen van de bladeren in de achtergrond. Ik voel me veilig. De natuur is dan in gesprek. Alles lijkt op z'n plek. Het klopt, meer is niet nodig. Ik herken dit geluid, van vroeger, als kind.
Naar mate ik ouder ben geworden is de invloed van lawaai, in mijn leven, zo groot geworden dat ik op zoek ben gegaan naar stilte. Een zoektocht die eindigde in de conclusie dat er, voor mij, in Nederland geen echte stilte meer vindbaar is.
Zweden heeft dit wel. Wat wel ontbreekt zijn geluidswallen, mensenmassa's in de straten van dorpen en steden, gehaastheid, luchtvervuiling, hecto-palen en files. Met 80 km per uur rij ik op de snelweg en iedereen rijdt op gepaste afstand. Een verademing. Gisteren wilde op de snelweg een das oversteken. In een reflex kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel en zie een lege snelweg. Ik rem rustig af en laat het dier oversteken.
Zweden lijkt een goede keuze om op zoek te gaan naar een plek die ik thuis kan gaan noemen.