Fanmail
Na vele verzoeken is het dan zover; een brevlade. De brievenbus is geplaatst om alle fanmail te kunnen ontvangen. Wat afvalhout en een metalen plaat van een oud fornuis en klaar is Ton. Mensen vinden het leuk dat hier in en om het huis dingen gebeuren na 30 jaar van leegstand. Nog een lange weg te gaan dat is inmiddels wel duidelijker geworden. Een timmerman voor de dakrenovatie hebben we nog niet gevonden. Drukke tijden voor de timmerlui in Zweden. Timmerman dat had ik moeten worden destijds. Hout heb ik altijd het mooiste materiaal gevonden om mee te werken en er is altijd werk. Verstand komt met de jaren. Over jaren gesproken; over 3 dagen ben ik jarig, blij dat ik net op tijd de brievenbus klaar heb...
Vorige week ben ik samen met onze voormalige buurvouw naar brunskog geweest. Oude Zweedse ambachten. Ik werd er zo enthousiast van. Eigen teer, smelten, platte broden maken, houten dakshingles leggen, soldatenhuizen. Ik keek mijn ogen uit Als een klein kind riep ik bij alles "dat wil ik ook" Ik begin te ervaren dat tijd een cruciale factor is geworden. Maar gelukkig heb ik nog 60 goeie jaren voor me. De laatste paar rijlessen zijn echt heel goed gegaan bij Jolien. Meer souplesse en zekerder. Verstappen tel je zegeningen. Ondertussen zorgt ze voor veel kindjes op de kinderopvang en komen oude IB-instincten (intern begeleider) naar boven. Observeren en handelen de ouders zijn blij met haar. Pebbles, de hond waar ze momenteel tijdelijk voor zorgt houdt er een vrij eigen mening op na maar ook hier weet ze vorm aan te geven. En weet ze ook nog tijd vrij te maken om een wateranalyse set, voor onze water put, te bestellen. Als ik al die bijen hier hoor zoemen moet ik vaak aan haar denken. Een bezige bij. En nu de spirea vol in bloei staat is er een ongeveer 5000 m2 zee ontstaan van bloemen. wespen, hoorndragers, honingbijen, libellen het vliegt af en aan. Als je goed luistert lijkt dat gedeelte van onze tuin een prachtige zoem-symfonie.
We gaan binnenkort ook 2 kaminer (houtkachels) bestellen, zodat we in 3 kamers warmte hebben komende winter en omdat de dak renovatie uitgesteld is ga ik een aanvang maken met het renoveren van de ramen en kozijnen.. Een hele klus. Maar een waar ik zin in heb. Even weer met m'n voeten op de grond nu de schoorsteen klaar is.
Goodbye & Hello
Björn Alsmark, gepensioneerd technisch specialist en onze Zweedse buurman heeft mij aangeboden om zijn tuinhuis om te bouwen naar prive internetcafe inclusief koffie en cake. Dus hier zit ik dan gezellig kletsend, koffie, cake en een ventilator want ook hier is het voor Zweedse begrippen warm (29 C). Nederland is different koek begrijp ik uit de verhalen. Hoofd cool houden is dus belangrijk. Dat doe ik ook als ik het dak op ga met emmers cement en stenen. Veiner Eriksson, metselaar heeft een echt monument gemaakt van onze schoorsteen. Bijna klaar en dan kunnen 3 houtkachels, van de winter, het huis verwarmen. Extra is dat ik van de winter met hem mee mag ijsvissen. Zijn broer Reidar is 10 kubieke meter hout komen brengen. De tijdelijke voorraadschuur is in aanbouw. Ik heb dus afscheid genomen van het zomerhuisje van Halad Gatal. Het slapen in ons huis is fijn, rustig en stil... Hoewel op een klein muisje na. Muisstil kent hij/zij niet.
Jolien heeft het best pittig op de kinderopvang, in Middelburg, waar ze nu werkt. Veel werk. Het verblijf bij onze warme vrienden doet haar veel goed. De rijlessen gaan gestaag door en ze bevind zich in een stijgende lijn. De wil om naar Zweden te komen is aanwezig. Vooral om haar (ons) eigen plekje te gaan creëren. Na 1,5 jaar rondzwerven is dat, logischerwijs, een puntje geworden. Nu nog even op haar tanden bijten. Vrienden en vriendinnen om haar heen vangen haar van tijd tot tijd even op. Met o.a. een lekkere maaltijd. Zo werd ook ik uitgenodigd door, zonder dat ik het wist, de directrice van de bibliotheek van Oslo, Liv Sæteren, een bekende Noorse thriller auteur Kim Småge, een curator Inger Alfsen, een tolk/woordenkunstenaar Kari Marie Thorbjørnsen tot slot Björn Alsmark. Heerlijk eten in een geweldige sfeer. Een traktatie en mijn eerste etentje in Zweden. Tack! Ook heb ik voor de eerste keer cantharellen gevonden en gegeten ook dat was een traktatie. Mijn badkamer is eenvoudig, in mn nakie in het bos.. het voelt als zomer. Zweedse zomer.
Op kamers in een groene oase.
Van bruin naar wit naar groen. De zomer hier is groen afgewisseld met kleurrijke bloemen. Ik herkende de boterbloem van vroeger maar vele andere zijn mij nog onbekend. Na de eerste regenbuien in de lente is er een explosie van leven in Zweden. Overal ter wereld natuurlijk maar hier lijkt het mij meer op te vallen. Vele geluiden in het bos herken ik in eerste instantie ook niet. Bij navraag is dat ook logisch want b.v. kraanvogels en visarenden zie je niet zoveel in Nederland. Jolien heeft werk gevonden bij een kinderdagverblijf in Middelburg en heeft een nieuwe rijinstructrice 2.0 ingeschakeld om zo het felbegeerde papiertje te kunnen behalen. (Ze wil zo graag naar huis komen..; )
Door omstandigheden kan ik vandaag even mijn computer aansluiten op de kabel wat inhoud dat ik een update kan geven. De schoorsteen is gedeeltelijk afgebroken en de eerste stappen zijn gezet richting wederopbouw. Bovenop het dak voelde voor mij geheel anders dan beneden op de grond. De gedachte dat ik zou vallen en dat dat het einde zou betekenen van de droom die ik nu in werkelijkheid beleef zou doen uiteenspatten. Ik ben dus ook als een volwaardig watje naar beneden gekropen...Onze Zweedse vrienden, Veiner en Reidar hebben het gelukkig overgenomen. 3 Rookkanalen hebben we straks; een voor de vedspies in de keuken (fornuis hout gestookt) en voor de houtkachels in de woon- en eetkamer. Romantisch koken, eten en afwassen. Morgen ga ik de bestaande waterput leeg maken en indien nodig schoonmaken want...
Ik ga op kamers! Ja jullie lezen het goed ik ga op kamers in ons eigen huis en wel per 1 juli. De woonkamer ben ik aan het schoon- en leefbaar maken. Een stoel, een bed en een radio. Bij de plaatselijke camping hoop ik te kunnen douchen en mijn kleding te wassen. En een "utendas" (hokje met hartje buiten) word het toilet. Van Agnetha, onze oude buurvrouw, kan ik een elektrisch kookplaatje gebruiken. Het afvoeren van water worden de ouderwetse emmertjes. Met ons biologisch afbreekbare reinigingsmiddelen moet dat geen probleem zijn. Kamperen in eigen huis. Eindelijk thuis!
Een piloot+kruidenier+lerares+fotograaf= (t)huis
Datum 07-04-2022 Tijd 09.00 uur Plaats de ICA supermarkt te Sillerud. Aanwezig Harald, Rikhart, Jolien en ik. Check.
Zo leuk een koopcontract gaan teken met de plaatselijke kruidenier als getuige aan de koffietafel in het magazijn. Een paar stappen voordat ik de deur van het magazijn wil openen komt er, op de valreep, een mail binnen. Gestuurd door mensen met veel knowhow maar vooral erg liefdevol. "t contract ziet er prima uit op een klein aandachtspuntje na." Geweldig dat het zo precies op tijd tot ons komt. Het moet zo zijn. Net zoals het hele proces sinds we in Zweden zijn. Een aaneenschakeling van ontmoetingen en events. Allemaal hebben ze hun steentje bij gedragen. Meestal realiseer je dit niet altijd even bewust maar nu de grote stap gezet is wordt het duidelijk. We hebben elkaar als mensen nodig, ongemerkt wijzen we elkaar de weg. Vind dat zo'n bijzonder proces. Na dagen van zon is vandaag de sneeuw weer gaan vallen. Het deert niet, nu we onze plek gevonden hebben. Een paar dagen geleden is door de lokale school aan Jolien gevraagd om over Nederland les te geven. Gisteren was het zover. Als een vis in het water, ze straalde gewoon. En nog wel in het Zweeds afgewisseld met een beetje Engels. ZO Trots!
Het werk gaat nu echt beginnen. De eerste stap die we maken is naar Nederland te reizen. Jolien blijft tot september i.v.m. rijlessen, om dat begeerde roze flapje te behalen. Ik keer na 14 dagen terug, inclusief gereedschap, om de klus aan te vangen. Ondertussen ook de 20ft zeecontainer, met onze huisraad (en motor) gaan laten transporteren richting Zweden. Maar eerst in Gotenborg zien te geraken om daar aan boord te gaan van een RORO-ship (roll on roll off) van DFDS. Jolien heeft nog nooit op zee gevaren en of geslapen, iets wat een grote wens was. Aan een kijkje op de brug en in de machinekamer wordt gewerkt ; )
Het einde van een droom
Iedereen hier in de buurt weet nu dat we een huisje zoeken nu we zo'n 150 leaflets in hun brievenbussen hebben achtergelaten. Ik spreek iedereen aan en vertel dat ik nog geen Zweeds spreek maar wel graag hier wil komen wonen. Ik denk dat Jolien dit verhaal al vele malen voorbij heeft horen komen... Om de zoveel tijd kijk ik mijn mailbox in. Het ontbreken van reacties maakt dat we het zoekgebied gaan uitbreiden. Moed houden en erin geloven! Sleutel in het contact en gaan met de Toyotabanaan. De eerste brievenbus is al in zicht en Jolien is wederom de postbode vandaag. Plotseling is daar ineens een mail met een onbekende afzender met een adres 7 kilometer bij van ons vandaan. Misschien heb ik wel iets voor jullie staat er te lezen... Ik draai 180 graden en zet direct koers richting Sillerud. Vijf minuten later zien we een huis in de verte met een oud schuurtje ernaast. De eerste gedachte is dat hij waarschijnlijk dat vervallen schuurtje bedoeld. Hij moet lachen over de snelle reactie van ons. Hij blijkt Harald te heten. "Volg mij maar" zegt hij en stapt in zijn auto. We kijken elkaar verbaasd aan en stappen terug in de auto; het is dus niet het schuurtje.
Twee kilometer verder slaan we rechtsaf een onverharde weg in. Vijfhonderd meter verder duikt er, tussen de bomen, een huisje op. Jolien moet haar tranen bedwingen en mijn mond valt open. We kennen dit huisje. Staat al heel lang leeg. Vijftien jaar, blijkt later. Dit is dus het huisje wat Harald bedoelde in de mail. Dit kan niet waar zijn, wat is de adder onder het gras zijn gedachten die rondvliegen in mijn grijze massa. Geen water, geen avlop (Zweeds voor afvoer water) dak toe aan vernieuwing, dringende noodzaak aan schoorsteen-renovatie, geen verwarming. Dat laatste is merkbaar; binnen in het huis is de temperatuur lager dan buiten. Maar wat een huisje, precies als in onze droom. Niet te groot, authentieke details die bewaard zijn gebleven zoals de deurknoppen en hendels, ramen, houten vloeren en bos. Het voelt goed, heel goed maar...
"Ik kan nog niet precies zeggen hoeveel land erbij hoort" zegt Harald. Dit kan pas over een jaar nadat de landmeter van lantmäteriet is geweest. (Zweeds kadaster) Oei, dat is de adder dus. Je kunt iets kopen maar niet geheel weten wat er in de zak zit. Na meerdere gesprekken met Harald komen we tot een oplossing en zijn er dus echt mogelijkheden! Tijdens de gesprekken blijkt dat hij een voormalig luchtmachtpiloot is geweest. Iedereen kent hem hier als de piloot. Hij blijkt een van de drie piloten van de Zweedse luchtmacht die een crash met een Viggen 37 (ternauwernood) heeft overleefd.
Op vrijdag 10 oktober 1975 vond de derde en laatste vleugelstoring plaats. De eerste twee hadden plaatsgevonden bij F 7, maar de derde vond plaats bij luchtvloot Hälsinge (F 15), toen de AJ 37 van luitenant Harald Gatel (nr: 37005) kapot ging. Harald Gatel overleefde zonder grote fysieke verwondingen met behulp van de raketstoel van het vliegtuig. (wikipedia.org)
Een paar dagen later zijn we met verschillende Zweedse vrienden met kennis van huizenbouw gaan kijken. En ja, vervelen gaan we ons niet maar het huis is in de basis goed en heeft zeker potentie. Via een van deze mannen komen we ook in contact met een timmerman, en deze blijkt 20 jaar geleden vanuit Nederland naar Zweden te zijn geëmigreerd.
We gaan het doen besluiten we. Een plan van aanpak is in de maak. Over een paar weken komen we terug naar Nederland. Jolien blijft de komende maanden in Nederland en gaat haar rijbewijs halen. Ik ga na 2 weken terug en begin aan toekomstig (t)huis.
De droom is realiteit geworden.
Thuis. Hemma. Ett ord fullt av begär. Een woord vol verlangen.
Het zat eraan te komen. De tijd van het vertrek hier is gearriveerd. We wisten het en toch weten ook wij ons te bedienen van struisvogel politiek. We voelden ons ook zo op onze plek. Er ontstaat een thuisgevoel. Een moeilijk te omschrijven gevoel als je geen thuis hebt. Verlangen is dan ook het woord wat bij ons als eerste te binnen schiet. Ik verras mezelf. Het dichter bij mezelf geraken maakt dat ik meer en meer open ga staan voor het huisje, boompje en beestje. Dus actie in de taxi. We maken op deze website een pagina Sverige aan. Deze gaat de mensen hier in de buurt meer informatie over ons verschaffen. En om ze attent te maken op deze website gaan we bij alle huizen hier in de buurt (+/- 250) een briefje achterlaten. Wie weet gaat dit leiden tot dat huisje met dat boompje en dat beestje.
Binnen een paar dagen kunnen we ook deelnemen aan een cursus inburgeren in Zweden, in de bibliotheek in Ärjang. Jolien heeft een sollicitatiebrief (in het Zweeds) geschreven (en verstuurd) naar een openstaande vacature. Vol trots kan ik vermelden dat ik een paar dagen hiervoor het zelfde heb gedaan. Weliswaar voor een andere werkgever, Svenska Kyrkan als kyrkogårdsarbetare. Het onderhouden van de begraafplaatsen hier in de gemeente. Een droombaan in een doodstille omgeving... Over 14 dagen moet ik op 'gesprek' komen. Dat word nog wel een puntje van aandacht want het Zweeds is nog niet helemaal binnen gekomen bij mij. Ik ben ook meer een man van de praktijk.
Het stuk tuin wat we mogen gebruiken van onze buurvrouw vordert ook. Stap voor stap verandert het van wildgroei naar structuur. Agneta, onze buurvrouw, was impressed wist ze te vermelden. Omdat we hier gaan vertrekken gaan we, als bedankje, een Hollandse maaltijd maken voor onze lieve buurvrouw Agneta en de eigenaars van 'onze' huisje hier in het bos. Boerenkool stamppot inclusief rookworst. Die rookworst, totaal onbekend in Zweden, is vandaag per post vanuit Nederland onderweg. (Dank je wel Annelies). Jolien heeft ook haar eerste verjaardag in Zweden gevierd. De dag ervoor samen met Agneta een heerlijke appeltaart gebakken. Haar dag begon met een algehele lichaamsmassage, van 90 min, in Ärjang en middags 2 buurvrouwen met kinderen op de koffie, inclusief appeltaart.
De winter is ook terug van weg geweest. Een beetje als de wind in Nederland.
Niets menselijks is ons vreemd...
Daar zitten we dan diep in het bos. Geen telefoon die ons kan bereiken door het gemis van een netwerk. Kilometers van iedereen verwijderd en toch internet via de kabel. Ongelofelijk maar waar! Wat mogelijk maakt dat we om 07.00 uur in de ochtend naar de nieuwste Disney Film "Encanto" kunnen kijken. Normaal gesproken bestaat ons ochtendritueel uit het aanmaken van de houtkachel, het malen met onze antieke koffiemolen en het koken van water. Vandaag gaat het net even anders. Een vervelende nacht voor Jolien, die met veel buikpijn gepaard ging, maakt dat we het rustig aan doen. Rustig is misschien niet de juiste omschrijving bij het kijken van deze film. Encanto gaat over over verwachtingen die van generatie op generatie worden doorgegeven, over de (innerlijke) conflicten die daaruit voortvloeien. Het huis is een directe verbeelding van die spanningen. In Bruno’s verboden kamer belandt Mirabel (hoofdkarakter) aan de rand van een diepe afgrond. Ze moet in de spouwen van het huis duiken om antwoord op haar vragen te vinden. Hoe harder ze op oma’s wil botst, hoe dieper de scheuren in de muren. Een film die laat zien hoe het leven aanvoelt voor iedereen, niemand uitgezonderd. En misschien nog belangrijker, de weg naar verbetering.
Donkere wolken zijn ons niet vreemd hier diep in het bos. Soms lijken ook wij two lost fish swimming in a fishbowl. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn hier tussen de bomen. Toch door te blijven communiceren en over onze angsten heen te stappen vervolgen wij ons avontuur. Encanto voelde dus ook als heel hoopvol.
Hoopvol was ook het aanbod van Agneta, onze buurvrouw hier 2 km verderop. Ze gaf aan om een gedeelte van haar tuin ter beschikking te stellen zodat wij ons kunnen bekwamen in de moestuinkunst. Nou als twee keramisten zijn we volop aan het "boetseren..." Maar voordat we enige klei gaan vinden zullen we eerst alle jaren van wildgroei van onkruid, gras, stenen en rotsen moeten verwijderen. Van Agneta mogen we ook nog allerlei kweek en tuin spullen gebruiken. Het restaureren van zagen, bijlen een kruiwagen en het maken van en zaagbok behoort nu tot mijn taken. Ondertussen werkt Jolien verder aan de teeltkalender en blijft de Zweeds taal als een rode draad door haar leven lopen.
Appel Vijg Spinazie
Niet alles is voorhanden voor "onze" moestuin en dus moet er ook wat aangekocht worden. Wetstenen, boomzaag, zware stootstang, houweel etc. en dat...is wel een puntje hier in Zweden. Het vinden en bestellen van items vergt heel veel geduld. Een omgeving vol rust, weinig mensen en veel natuur maakt dat het commercieel onaantrekkelijk is en het dus zaak is om onze eigen boontje te leren doppen. De eerste resultaten laten zich al zien in de vorm van onze spinazie, appelboom (cadeau gekregen van een hele lieve Nederlandse rechercheur en cameraman) en een uit Nederland meegenomen vijg. Maakt ons blij! 8 Februari krijgen wij onze Zweedse boosterprik wat gaat bijdragen aan het reizen naar Nederland, binnenkort..
Dan gaat ons huis wel heel mooi worden!
"We hebben niet de intentie om het huis te verkopen" vertelt de Noorse eigenaar ons. Het zou ook wel heel bijzonder zijn geweest. Driehonderd meter de heuvel op van waar we nu wonen staat een boerderij al 2 jaar leeg. Werkelijk een droomplek. Sinds we hier wonen hebben we er over gefantaseerd. Het was even uitzoeken wie de eigenaar was. Maar het heeft niet mogen baten...
In de maanden dat we hier in Gyltenäs wonen raken we steeds meer verknocht aan het leven hier in het bos. Waar eerst nog reserves waren is nu sprake van enthousiasme. Het enige wat we missen voor onze plannen is goed daglicht. Licht om het werkelijk een vruchtbare plek te laten zijn. Een overvloed aan verse gezonde groente is namelijk wel een dingetje hier. Een teeltkalender voor de groeizone 6B (-5/0) is in de voorbereiding.
Met Cecilia, de eigenaresse van dit huis, zijn we bevriend geraakt. Ik heb haar met haar paarden gefotografeerd. Bij het zien van al die paardenmest (de beste bemesting voor een moestuin) werd ik meteen enthousiast. "kom maar halen als je nodig hebt" bood ze aan. Ze is ook leerkracht op de plaatselijke friskola (32 leerlingen in totaal). Jolien liep afgelopen maandag met een Zweedse brief en cv onder haar arm deze school binnen. Ze heeft een heel fijn gesprek gehad met de directrice en gaat er binnenkort meedraaien.
We hebben ook de zoektocht naar huizen verplaatst naar een zoektocht naar leegstaande huizen. En die zijn er best wel veel. Eigenaars zijn eenvoudig te achterhalen omdat hier in Zweden alles voor iedereen toegankelijker is. Websites als hitta.se zijn hier erg handig bij.
We hebben oudjaar gevierd bij het kampvuur met een fles rode wijn, bij het meer aan de rand van het bos. Windstil, met als enige geluid het zachtjes knetteren van het vuur en het bijzondere geluid van kruiend ijs op het meer. Geen vuurpijl gezien of gehoord. Het droomhuis van de Noorse mensen is dan wel niet door gegaan maar ergens ligt er dan een nog mooier plekje op ons te wachten. Dan gaat ons huis wel heel erg mooi worden..
God Jul och Gott Nytt År
Op de kortste dag van het jaar willen wij graag iedereen liefdevol jaar wensen. Met vanaf vandaag iedere dag weer een beetje meer licht. Aan lichtjes geen gebrek hier in Zweden, in deze echt donkere dagen. Het is wel even wennen voor onze biologische klok. Omdat het hier om 14.30 uur al gaat schemeren hebben wij rond 20.00 uur al de neiging om richting bed te gaan. Het voedsel is ook wennen hier. Met echt speurwerk kunnen wij ecologisch voedsel vinden. Daarentegen is snoep en ongezond voedsel enorm over vertegenwoordigd. Wat voor ons betreft een min-puntje is voor Zweden (Sorry, Carina)
In gesprekken met Nederland komt steevast Corona aan de orde en de vraag hoe de situatie bij ons is? Die is er bij ons dus niet. Een combinatie van gelukkig gezond zijn, het nieuws niet echt volgen en hier in de gemeente Arjäng met 6 mensen per km2 is het risico beduidend lager. Hier lijkt de normale dagelijkse situatie best vergelijkbaar met een harde lockdown in Nederland. Neemt niet weg dat we rekening houden door afstand te nemen bij het doen van de boodschappen.
Het inburgeren gaat als vanzelf. De uitnodiging van de basisschool (hier in het dorp sinds 1822) met 31 leerlingen was bijzonder. De kerstviering (en Lucia) is speciaal in Zweden. Er ontstaan vriendschappen. Koffie bij Agneta, onze buurvrouw 2 km verderop en Siev, een geëmotioneerde oudere dame (73) en eigenaresse van de plaatselijke breiwinkel, als ze de kerstkaart van Jolien in ontvangst neemt. Een brief namens Santa Claus, die ik in de brievenbus doe bij Sveinja, de zesjarige dochter van weer andere buren.
Nog even en we staan in het bos bij het kampvuur op het nieuwe jaar te proosten. Een serieus kampvuur om de roedels wolven die in deze provincie aanwezig zijn niet op ideeën te brengen. Jolien en ik wisten niet dat er zoveel wilde dieren hier aanwezig zijn. Elanden, herten, lynxen, wolven, vossen, dassen, wilde zwijnen en boommarters. Een boommarter heeft van ons zelfs een naam gekregen. Hij vereert ons dagelijks met zijn bezoek en we zien Sammie met de dag dikker worden... Vandaag viel de sneeuw even zachtjes uit de lucht maar een dik wit pak met de kerst lijkt het niet te gaan worden. De temperatuur gaat voor lange tijd niet meer boven het vriespunt geraken. Het meer begint zijn vaste vorm aan te nemen. Zuurkool met spek en schaatsen uit 't vet.
Knippen en Scheren
"Je hebt een geurtje op" zegt Jolien verbaasd glimlachend. Iets wat ik bijna nooit doe lijkt nu de ultieme poging om tot succes te komen. We zijn onderweg naar een openbare veiling van een huis. Niet zomaar een huis. Een met geen water, riolering, douche, toilet, verwarming en een schuur waar een enorme boom op is gevallen. En toch is dit in ons hoofd verworden tot de plek die wij thuis willen gaan noemen. Het huis uit begin 1800 is zo fijn van sfeer en wordt omarmt door een bos. Met de dichtstbijzijnde supermarkt op 6 km. We zijn allebei verliefd en het huis heeft liefde nodig. Bij de eenmalige bezichtiging van 30 minuten zijn we niet alleen. Er zijn nog meer kapers op de kust. Ik probeer zoveel mogelijk de technische staat van het huis te beoordelen, Best bizar hoe je bij de grootste aankoop in je leven in 30 minuten moet beslissen zonder echt professionele kennis. Twee dagen later zitten we in de auto richting de veiling.
Het doet me denken aan een scene uit een comedy. In ons autootje de buurvrouw Agneta (73) mee als tolk, haar rollator, nieuwe knie en haar hondje, Jolien en ik, geknipt, geschoren en goed ruikend. We hebben een uiterst bedrag in gedachte maar aan de blik van Jolien te zien lijkt ze te denken dat ik daar misschien van af ga wijken. Bij het kantoor van de makelaar staan ook mensen buiten en blijkt dat men op zoek is naar een alternatieve locatie omdat het aantal geïnteresseerden te groot is om de veiling plaats te laten nemen in het kantoor. Dat klinkt hoopvol... Even later gaan we met zijn allen richting het plaatselijke restaurant. Hier blijkt het geheel onaangekondigd te zijn bij de duidelijke verbaasde restaurant eigenaar. Na wat uitleg begint de veiling. Ik hoor de notaris in het Zweeds 1.100.000 SEK zeggen. Agneta kijkt mij aan en vernoemt het bedrag in het Engels. Ik knik dat ik het verstaan heb, wat prompt gezien wordt als een bevestiging om het bod te verhogen. Ze steekt haar hand op en 1.200.000 SEK it is. Oops dat was een misverstand van 10.000 €... Direct daarop roept iemand 1.300.000. Ik kijk Jolien aan en zeg dat ik weg wil. Buiten spreekt een man met 1 oog mij aan. Hij blijkt opgegroeid te zijn in dit huis en zit vol verhalen. Hij heeft vanuit Noord Zweden 900 km gereden om bij de veiling aanwezig te zijn. We wisselen telefoonnummers uit.
Terug thuis realiseer ik me dat ik even heel dicht in de buurt ben geweest van de wereld waar geld de boventoon voert. Ik heb bewust gevoeld dat dit niet mijn wereld is. De gun factor ontbreekt hier. En die is belangrijk voor mij. Wat wel klopt, voor ons allebei, is de omgeving hier. Lieve en betrokken mensen maken dat we ons hier thuis voelen. Er broeit iets...
