Afz. Jolien Pollet.

En ineens is er een soort van kantelpunt.

Dat Zweden het thuisland begint te worden en Nederland het land waar we naartoe op vakantie gaan. Dat hebben we allebei zo ervaren, afgelopen maand.
Nederland- Zweden. Zweden- Nederland.

In Nederland zijn was fijn, met in mijn beleving eigenlijk alleen maar goed weer. Het eerste wat ik kocht bij het doen van boodschappen was witlof, bij ons betaal je meer dan 3 euro voor twee stronkjes. Je kunt maar ergens zin in hebben. En mosselen! Självklart (vanzelfsprekend).
We hebben een boel kunnen doen en gezien, en nu we hier zijn realiseren we ons dat tijd altijd tekort schiet als het gaat om mensen zien en afspreken. Niet alle voornemens zijn gelukt.
Ik was er benieuwd naar, of ik onze plek en het leven in Zweden zou missen de afgelopen weken. Dat deed ik, en het aankomen hier bevestigde dat. Daar kon de hoeveelheid sneeuw weinig afbreuk aan doen. Want sneeuw lag er. Tom en Jantien, onze nieuwe Nederlandse buren, hadden een pad gemaakt naar de voordeur; geen overbodige luxe, en enorm lief. De witte wereld vind ik nog altijd iets magisch hebben, al was het alleen maar omdat de reflectie van de sneeuw prachtig licht geeft.

De eerste avond terug thuis hebben we niet gehaald, te moe van de rit hier naartoe. We sliepen rond 18u. Een volle auto en een aanhangwagen met een watertank van 2000 liter. En nog veel meer. Ik was er zeker van dat het niet allemaal zou passen, maar ik heb de weddenschap verloren. Gelukkig. Ton is een held in het leggen van zo’n puzzel, en deze klaarde hij ook. Alle spullen zijn hier, en dat is fijn. Het is makkelijker om bepaalde dingen in Nederland te bestellen voor het huis, en soms scheelt het ook in geld. Daarbij is hij erg handig in het vinden van spullen op marktplaats en het communiceren met de verkopers. Hij ontmoet dan ook bijzondere mensen en niet zelden krijgt hij de spullen zo mee. De watertank komt van een bedrijf uit België, en gaat ons regenwater opvangen. Ook hier was er vorig jaar een korte tijd een verbod op sproeien, vanwege droogte. Het regenwater gaat de tuin van water voorzien.

Bezig zijn met deze tuin doet me soms denken aan de documentaire Eindelienge, van Mieke en Leo de Visser, een ode aan het biologisch boeren. Aan het fragment waarin Leo op het land gehurkt zit en zijn handen door de aarde gaat, daarbij zeggend: ‘kijk eens hoe mooi de grond hier is.” En dat weten we, we kochten er onze groente en fruit. Het zou een feest zijn wanneer onze wortelen en aardappelen een beetje in de buurt kwamen van de groente die we onlangs van ze kregen. Wat een rijkdom.
Vorig jaar hadden we al best een mooie oogst, de grond lijkt er geschikt voor. Dit jaar kunnen we voor het eerst onze eigen compost gaan gebruiken, dat maakt nieuwsgierig naar de uitkomst!

Wil je inburgeren, dan pas je je gewoon een beetje aan: erwtensoep maak ik hier met groene linzen, want spliterwten kennen ze niet.
Het verschil in smaak is minimaal.

Hier pakken we ons ritme weer op en de dooi die is ingezet maakt dat ik ook hier een lentegevoel heb. In een trui lopen we buiten, misschien wat overmoedig door het zachte weer in Nederland. De kachel in de keuken heeft vandaag niet gebrand. Het voelt niet koud, al is het net boven het vriespunt. De houtkachel in de kamer houdt het huis op aangename temperatuur. Ik wil beginnen, en het liefst loop ik met het tuinplan onder m’n arm de moestuin in. Dat we hier echt nog even moeten wachten is een feit; het kan zomaar weer flink gaan vriezen. De waterleiding blijkt niet langer bevroren en er komt weer water uit de kraan in de keuken, en geloof me, dat is fantastisch. De waterput naast het huis loopt bijna over, nu is er overvloed aan helder water.

De eerste ochtend na thuiskomst was een verrassing; het is licht om 7u! Ik kon de vogels weer voeren, en langzaam keren ze terug naar het vogelhuis. Zo ook de eekhoorns. Het doet goed ze weer te zien in de witte stilte van de tuin. Er lopen sporen van herten en een eland door de tuin, en ik hoop dat ik dat op een dag kan vastleggen met de wildcamera. Of wellicht een wolf, want dat is sinds kort niet langer ondenkbaar. De buren hebben er drie op hun land gezien, nadat ze de noodkreet van een vos hoorden. Door het ijs op de meren steken ze over, en nu zijn ze dichtbij. Ook is er onlangs een lynx gezien zo’n 7 kilometer verderop, dat is toch bijzonder.
Ik kijk altijd om me heen, sta soms ergens een tijdje stil. Want stel je voor dat er een dier langs komt.

Nu de lente in langzame aantocht is, lijkt er extra energie te zijn voor onze plannen, voelen zorgen minder zwaar.
En dat is precies waarom we deze stap genomen hebben: een eenvoudiger leven. We zijn op weg.

Geniet van de lente, maak er een mooie van.

Afz. Jolien Pollet

   Beelden van Jolien :  @Noorderpool