Glad Påsk.
Lente, ook hier. In Zweden wordt het nieuwe leven zichtbaar. De stilte uit het bos is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor allerlei vrolijke gesprekken tussen onze gevleugelde vrienden.
Het ontbijt dat ik dagelijks, gedurende deze winter, aan ze serveer begint zijn vruchten af te werpen. Minder schuw en vrolijk kwetterend word ik ontvangen. Regelmatig zijn ze in het gezelschap van hun roodbruine bosgenoten met hun spitsoortjes en kraaloogjes. Soms wel met 6 Sciurus vulgarissen tegelijkertijd. Dat klopt ook wel want in december tot februari zoeken de mannetjes de vrouwtjes op... Normaal leven eekhoorns solitair, net zoals ik het afgelopen jaar. Ook in mijn geval komt het vrouwtje binnenkort voor 2 weken naar Zweden en in juli permanent! In de tijd dat we apart wonen hebben we ervaren dat communicatie met elkaar essentieel is. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Natuurlijk niet altijd vloeiend maar we flikken het wel!
Ik ervaar het leven hier in de winter niet zoals veel mensen denken; donker en koud. Natuurlijk is het kouder en zijn de dagen korter maar het duurt zeker geen maanden. Daar staat tegenover dat de wind merendeel afwezig is en veranderingen duidelijker zichtbaar en vooral meer voelbaar zijn voor mij. Jaargetijden hier zijn duidelijker.
Het Zweedse kadaster is langs geweest. Aardige en slimme mensen. Het huis en de bijhorende grond (11 hectare) moest gesplitst worden zodat wij het huis en een klein gedeelte van de grond konden kopen. Zo hebben wij een tuin om groente te kweken en voor behoud van de bomen rondom onze tuin. Helaas is ook hier recent zichtbaarder geworden hoe monsterachtige machines een 40-jarige boom in 5 minuten vellen, ontdoen van haar armen om ze daarna als 4 meter lange luciferhoutjes langs de kant van de weg op te stapelen zodat grote vrachtwagens ze richting verwerkingsbedrijven rijden. Met dank aan de niet te stoppen consumptie-honger van de mensheid. Gelukkig moet er ook bijgeplant worden. Maar 5 minuten vs 40 jaar…
In Nederland is gestemd. De tweedeling lijkt alleen maar groter te zijn geworden, mede gevoed door media, internet etc. Geld versus natuur. En dat terwijl minder geld meer brengt. Paradoxaal.De beperktheid hier met communicatiemiddelen zoals internet en tv hier, maakt het iets genuanceerder. Wij zeggen dan ook vaak tegen elkaar “helaas kunnen wij de wereld niet veranderen”. Daarom willen wij, met de middelen die ons gegeven zijn, ons stukje aarde met respect voor de natuur verzorgen.
Sinds kort is het niet meer mogelijk om je fiets mee te nemen aan boord richting Gotenborg. Fietsen van Middelburg naar Zweden is best een eind! Zo dachten ook onze vrienden uit Zeeuws Vlaanderen er over en boden spontaan aan om Jolien met fiets en al, in juli, te brengen. Zweden is eigenlijk net als Nederland. Wij mensen hebben elkaar nodig.
Vrolijk Pasen
Tot ziens Zeeland. Hejdå Zeeland
Dags att gå hem. Tijd om naar huis te gaan. De weken vlogen voorbij hier in Nederland. En zoals altijd met pieken en dalen met één constante, de warmte op ons logeeradres, Nienke, Lotteke, Josefien, Maike, Luuk en Marijn bedankt! (Het was de leukste kerstavond ooit!) Onze oude auto is helaas richting autokerkhof. Bij 2 vriendelijke mannen uit Afghanistan een exact zelfde Toyota terug gevonden. En op exact dezelfde plek waar ik 43 jaar geleden op achttienjarige leeftijd mijn eerste motorfiets kocht raak ik weer verliefd op een tweewieler. Nu huisvest zich hier de Fietsenmakker. Ook tweewielers maar dan met 1 mk (mensenkracht) plus ondersteuning. David, de eigenaar, ooit begonnen in de fietsenstalling bij het treinstation in Vlissingen en nu trotse eigenaar van 1300 m2 fietsparadijs. Komende zondag vertrek ik per schip vanuit Gent richting Gotenborg en komt David begin februari op de koffie in Zweden en neemt mijn fiets mee. Service aan huis zeg maar! Zodra Jolien haar rijbewijs in de pocket heeft fietst ze met fiets en aanhanger richting Gent om zo met de boot naar Gotenborg te varen. Alwaar ik haar ophaal en we samen naar huis fietsen. We gaan t zien...
Ter afscheid heeft Jolien mij verrast met een verblijf op het landgoed Ter Hooge. Het kunstenaars duo Daan en Ineke verhuren hier midden in het bos een authentieke prachtig verbouwde boerderij, welke nu dienst doet als B&B en atelierruimte. Bijzondere plek van bijzondere mensen. Wat een mooi werk maakt Daan!! Het was wel een tegenvaller dat de auto ons heeft verlaten. Heel veel plezier van gehad. Onze nieuwe "goldfinger" ziet er als nieuw uit en we hopen dus ook dat ze ons van vele onbezorgde kilometers gaat voorzien. Ze zal wat meer rust krijgen nu we ook fietsend door Zweden te vinden zijn. Dit in combinatie met mijn roeitrainer zal zorgen voor verbetering wat betreft mijn hoge bloeddruk, vertelde de arts mij hier in Nederland. Een stressvol leven eist zijn tol nu ik wat ouder word. Dus sporten en een rustige omgeving opzoeken vertelde de arts mij. Check!
Volgende week een gesprek met Sebastian van Fridh & Hell over hoe en wat betreft het dak, in april te vernieuwen. Reidar en ik gaan eerst een stelling plaatsen om het huis om daarna het gehele dak te verwijderen. Zodat de timmermannen een nieuw geïsoleerd dak kunnen gaan plaatsen. Grote veranderingen alom dus. Maar nu eerst nog een paar dagen genieten met z'n tweetjes.
Met Max Richter naar bed.
Verbindingen veranderen als je verhuist naar het buitenland. Me nooit zo gerealiseerd, maar nu voelbaar. In de meeste ogen een logisch gevolg, voor mij een nieuw gegeven. Misschien realiseer ik het me beter als iets werkelijk tastbaar is. Nieuwe verbindingen ontstaan, herfst heeft plaats gemaakt voor koning winter, min 18.6 geeft de schaal aan. Wat gebleven is, is de enorme Anaconda van rode en witte lichtjes op de snelweg hier in Nederland. Het immense van het verkeer grijpt me echt bij de keel. Nu ik regelmatig Bijke, de Friese stabij van onze vrienden, uitlaat merk ik dat nu ik ouder word steeds meer last krijg van geluiden zoals het razen van het rubber over het wegdek. Een mix van haast, ongeduld, irritatie lijkt hieraan ten grondslag te liggen. Verschrikkelijk! Zo anders dan waar ons huis staat. De oase van rust aldaar heeft ook zijn keerzijde. Het praatje wat ik hier, in Nederland, maak met onbekenden op straat ontbreekt daar. Zo zie je maar; alles heeft z'n voors en tegens. De keuze voor Zweden lijkt voor ons wel de juiste te zijn.
Het leven kan een avontuur zijn. Een spontane ontmoeting met een oude vriendin, de lieve reactie van een boekenverkoopster bij het zien van Pipi Langkous op een 20 kronenbiljet uit Zweden, en onze buurvrouw Agnetha, die nadat ze onze kerstkaart had ontvangen spontaan in de auto stapt zich een weg door de sneeuw baant om een foto van ons huis te maken en naar ons toe te sturen. Maar zo ook de bijzondere ontmoeting met de eigenaren van www.rostmiddelburg.nl/ Vriendschappen ontstaan, verbindingen gelegd.
De tijd vliegt hier. Kerst is in aantocht. De kerstvrouw kwam terloops al langs. Warmte in de vorm van een pracht van een trui is het gevolg. Mede dankzij een van de leukste zaken in Middelburg, www.mooisenmeer.nl/ met oprechte eigenaars, een foto waard! En voortaan val ik in slaap met Max. Meer dan 8 uur muziek van Max Richter heeft diezelfde kerstvrouw mij geschonken. Warme muziek in koude dagen.
Wij wensen iedereen een warm, liefdevol en gezond 2023 (varm, kärleksfull och frisk 2023)
Terug bij af. Hoe leuk.
19.30 uur, lukt me toch niet meer om te slapen. Steek de sleutels in het contact, de nacht in richting Nederland. Een spar met kluit, uit de tuin, op het dak. Schone kleren en boterhammen in de tas. Banden, olie en benzinetank gevuld, ik ben onderweg. Eerst gedeelte van de reis is donker, heel donker. Onderweg probeer ik me te concentreren op de weg, toch is het een mix van gedachten. Het huis waar ik niet zonder werk zal komen te zitten de komende jaren. De nieuwe drainage rond het huis, die het vocht beter gaat afvoeren. Een gravel-pad naar de schuur en voordeur. Maakt het vervoeren van zware last een stuk aangenamer. Natuurlijk het weerzien met Jolien na zo'n lange tijd. Dus Middelburg is mijn doel. Even de bouwput verlaten en terug naar de bewoonde wereld van douche en toilet. Na Göteborg een korte slaap in de auto. Bij Kopenhagen gaat het mis, in de regenachtige ochtendspits en in een tunnel notabene stoppen de broodnodige ruitenwissers ermee. Door al het spatwater van het verkeer wordt mijn zicht gereduceerd tot 15%. Enorm veel haastig verkeer, stress alom, als dit maar goed gaat? Ik haal het einde van de tunnel en een afslag van een stadsbushalte. Daar sta ik dan om 06.00 uur aan de rondweg van Kopenhagen met een hoeveelheid verkeer die mij doet realiseren welke richting ik op ga..
Ik probeer Jolien te bellen om haar een update te geven, lukt niet. Een berichtje sturen lukt wel. Prompt krijg ik een diagram van de zekeringenkast terug gestuurd. En wat blijkt hier zit het euvel! Superwijf die Jolien! ! De regen is gestopt en de nieuwe zekering zit op z'n plek. De rest van de reis blijft ook de regen achterwege. In Duitsland word mij duidelijk hoe asociaal hard er wordt gereden, voornamelijk door exclusieve auto's. Ondanks de zekerheid dat de fossiele brandstof nagenoeg op is. Ikke ikke en de rest kan stikken. Uiteindelijk Nederland. De laatste loodjes en dat klopt. Wat zal ik blij zijn als ik straks het bord Middelburg zie. Toch zal een vrij acute sanitaire stop ingelast moeten worden. Maar hier is geen bos zoals in Zweden, dus ik sla af bij een carpool strook. Ik verbaas me over het aantal geparkeerde auto's. Gelukkig iets wat op groen lijkt. Gehurkt met mijn broek naar beneden realiseer ik me dat ik middenin een ontmoetingsplek voor mannen terecht ben gekomen. Je begrijpt: een nieuw poep-record.
Het samen zijn, een diner en nacht in Cityhotel Wood is als een warme deken. Fijn gezelschap, lekker eten en een douche! Wat is dat fijn een douche en wat waardeer je meer als je eenvoudig heb geleefd de afgelopen maanden. Ook het logeren bij onze vrienden voelt warm aan. Weer even onder de mensen doet goed. Nu op zoek naar een timmerman die deze lente ons dak gaat vernieuwen. De kerstboom die ik uit Zweden heb meegenomen heeft hier al een prominente plek in de tuin. I am dreaming of a..
Praatje poep.
Ongeveer 4000 kg poepen we in een mensenleven, gemiddeld 1 of 2 keer per dag zo'n 128 gram. Het ligt onder andere aan je eetgewoontes. Eet je veel vezelrijk voedsel zoals groente en fruit, glijdt de keutel soepeltjes richting de pot. 75% van poep bestaat uit water de rest zijn voedselresten en 100 gr per drol raak je aan gewicht kwijt. Al deze wijsheden komen voort uit het feit dat Jolien en ik onze poep willen gaan bewaren. Romantischer kan het niet, toch? Buitenom het gevoel van romantiek zijn Jolien en ik er van overtuigd dat leven middenin de natuur ervoor zorgt dat je ook wil gaan leven als de natuur. Circulair noemt de mens dit. Want nadat onze poepen 2 jaar gezellig samen door hebben gebracht in 2 (500 liter) containers is het pure compost met belangrijke voedingsstoffen voor de planten. Onze plas vangen we op via onze speciale toiletbril met gescheiden delen in een aparte dag-tank. Gemengd met water (1:8) is dit uiterst voedzaam (voor planten)! Grappig is dat, wij mensen, dit maar 'vies' vinden terwijl het goud waard is. (klik maar) Onze Zweedse vrienden zijn ook nog niet overtuigd gezien hun gezichtsuitdrukkingen..
Daarnaast willen we ook een ondergrondse 5000 liter tank plaatsen om regenwater in op te vangen. Dit regenwater willen gebruiken voor de wasmachine en de douche. Wat betreft de douche ben ik nog zoekende, dus mochten er mensen zijn die hier meer van weten mail me! De waterput is getest en doordat dit water 30 jaar lang heeft stil gestaan nog niet helemaal perfect. We gaan de put een aantal keren legen zodat het grondwater in beweging raakt en wij wellicht schoon drinkwater hebben.
Jolien is ook goed op weg, letterlijk. Ze krijgt meer souplesse in het rijden in een auto, een soort van natuurlijk proces. Dit komt mede doordat ze nu op een plek (tijdelijk) woont en werkt die haar echt goed doen. Ze straalt het uit. Dus pak die fiets voor een goed boek en heerlijk liefdevolle bak koffie moet je in de drukkerij te Middelburg zijn! De werkzaamheden zijn geheel nieuw voor haar en ze ontdekt nieuwe talenten, leuk om te ervaren. Op Jolien haar woonplek, bij vrienden in Middelburg, hadden ze een viervoeter te logeren. Een vrouwtje die direct viel voor de charme van de bejaarde viervoeter des huizes. In de week dat ze er was beleefde de oude rakker zijn tweede jeugd. Even speelden we met de gedachte dat Jolien met een puppy naar Zweden zou komen. Het mocht niet baten. De logé was nog wat aan de jonge kant om meteen het diepe in te gaan..
De herfst, momenteel nog heel zonnig, is aangekomen; de bladeren dwarrelen. Zo neemt de kou ook wat toe, zeker voor het buiten wassen dus daar moest iets op bedacht worden. Een speciekuip, een douchegordijn en elektriciteitsdraad en ik kan in de keuken wassen. Heerlijk nu het fornuis werkt. Lekker warm. Het huis voelt als een thuis met warmte. Vanochtend het hout in het fornuis en het rookkanaal voorverwarmen met wat papier zodat er trek ontstaat. Man o man dan knettert het vuur, de pannen met water om me te wassen staan op en de ketel pruttelt. Een slok verse koffie en P2 Klasiks Morgon zachtjes uit de radio. Zoveel met zo weinig, zo fijn. Alle begin is moeilijk. De eerste keer dat ik het fornuis aanstak fungeerde de keuken als schoorsteen. Maar oefening baart kunst. Het komt allemaal goed..
Fanmail
Na vele verzoeken is het dan zover; een brevlade. De brievenbus is geplaatst om alle fanmail te kunnen ontvangen. Wat afvalhout en een metalen plaat van een oud fornuis en klaar is Ton. Mensen vinden het leuk dat hier in en om het huis dingen gebeuren na 30 jaar van leegstand. Nog een lange weg te gaan dat is inmiddels wel duidelijker geworden. Een timmerman voor de dakrenovatie hebben we nog niet gevonden. Drukke tijden voor de timmerlui in Zweden. Timmerman dat had ik moeten worden destijds. Hout heb ik altijd het mooiste materiaal gevonden om mee te werken en er is altijd werk. Verstand komt met de jaren. Over jaren gesproken; over 3 dagen ben ik jarig, blij dat ik net op tijd de brievenbus klaar heb...
Vorige week ben ik samen met onze voormalige buurvouw naar brunskog geweest. Oude Zweedse ambachten. Ik werd er zo enthousiast van. Eigen teer, smelten, platte broden maken, houten dakshingles leggen, soldatenhuizen. Ik keek mijn ogen uit Als een klein kind riep ik bij alles "dat wil ik ook" Ik begin te ervaren dat tijd een cruciale factor is geworden. Maar gelukkig heb ik nog 60 goeie jaren voor me. De laatste paar rijlessen zijn echt heel goed gegaan bij Jolien. Meer souplesse en zekerder. Verstappen tel je zegeningen. Ondertussen zorgt ze voor veel kindjes op de kinderopvang en komen oude IB-instincten (intern begeleider) naar boven. Observeren en handelen de ouders zijn blij met haar. Pebbles, de hond waar ze momenteel tijdelijk voor zorgt houdt er een vrij eigen mening op na maar ook hier weet ze vorm aan te geven. En weet ze ook nog tijd vrij te maken om een wateranalyse set, voor onze water put, te bestellen. Als ik al die bijen hier hoor zoemen moet ik vaak aan haar denken. Een bezige bij. En nu de spirea vol in bloei staat is er een ongeveer 5000 m2 zee ontstaan van bloemen. wespen, hoorndragers, honingbijen, libellen het vliegt af en aan. Als je goed luistert lijkt dat gedeelte van onze tuin een prachtige zoem-symfonie.
We gaan binnenkort ook 2 kaminer (houtkachels) bestellen, zodat we in 3 kamers warmte hebben komende winter en omdat de dak renovatie uitgesteld is ga ik een aanvang maken met het renoveren van de ramen en kozijnen.. Een hele klus. Maar een waar ik zin in heb. Even weer met m'n voeten op de grond nu de schoorsteen klaar is.
Goodbye & Hello
Björn Alsmark, gepensioneerd technisch specialist en onze Zweedse buurman heeft mij aangeboden om zijn tuinhuis om te bouwen naar prive internetcafe inclusief koffie en cake. Dus hier zit ik dan gezellig kletsend, koffie, cake en een ventilator want ook hier is het voor Zweedse begrippen warm (29 C). Nederland is different koek begrijp ik uit de verhalen. Hoofd cool houden is dus belangrijk. Dat doe ik ook als ik het dak op ga met emmers cement en stenen. Veiner Eriksson, metselaar heeft een echt monument gemaakt van onze schoorsteen. Bijna klaar en dan kunnen 3 houtkachels, van de winter, het huis verwarmen. Extra is dat ik van de winter met hem mee mag ijsvissen. Zijn broer Reidar is 10 kubieke meter hout komen brengen. De tijdelijke voorraadschuur is in aanbouw. Ik heb dus afscheid genomen van het zomerhuisje van Halad Gatal. Het slapen in ons huis is fijn, rustig en stil... Hoewel op een klein muisje na. Muisstil kent hij/zij niet.
Jolien heeft het best pittig op de kinderopvang, in Middelburg, waar ze nu werkt. Veel werk. Het verblijf bij onze warme vrienden doet haar veel goed. De rijlessen gaan gestaag door en ze bevind zich in een stijgende lijn. De wil om naar Zweden te komen is aanwezig. Vooral om haar (ons) eigen plekje te gaan creëren. Na 1,5 jaar rondzwerven is dat, logischerwijs, een puntje geworden. Nu nog even op haar tanden bijten. Vrienden en vriendinnen om haar heen vangen haar van tijd tot tijd even op. Met o.a. een lekkere maaltijd. Zo werd ook ik uitgenodigd door, zonder dat ik het wist, de directrice van de bibliotheek van Oslo, Liv Sæteren, een bekende Noorse thriller auteur Kim Småge, een curator Inger Alfsen, een tolk/woordenkunstenaar Kari Marie Thorbjørnsen tot slot Björn Alsmark. Heerlijk eten in een geweldige sfeer. Een traktatie en mijn eerste etentje in Zweden. Tack! Ook heb ik voor de eerste keer cantharellen gevonden en gegeten ook dat was een traktatie. Mijn badkamer is eenvoudig, in mn nakie in het bos.. het voelt als zomer. Zweedse zomer.
Op kamers in een groene oase.
Van bruin naar wit naar groen. De zomer hier is groen afgewisseld met kleurrijke bloemen. Ik herkende de boterbloem van vroeger maar vele andere zijn mij nog onbekend. Na de eerste regenbuien in de lente is er een explosie van leven in Zweden. Overal ter wereld natuurlijk maar hier lijkt het mij meer op te vallen. Vele geluiden in het bos herken ik in eerste instantie ook niet. Bij navraag is dat ook logisch want b.v. kraanvogels en visarenden zie je niet zoveel in Nederland. Jolien heeft werk gevonden bij een kinderdagverblijf in Middelburg en heeft een nieuwe rijinstructrice 2.0 ingeschakeld om zo het felbegeerde papiertje te kunnen behalen. (Ze wil zo graag naar huis komen..; )
Door omstandigheden kan ik vandaag even mijn computer aansluiten op de kabel wat inhoud dat ik een update kan geven. De schoorsteen is gedeeltelijk afgebroken en de eerste stappen zijn gezet richting wederopbouw. Bovenop het dak voelde voor mij geheel anders dan beneden op de grond. De gedachte dat ik zou vallen en dat dat het einde zou betekenen van de droom die ik nu in werkelijkheid beleef zou doen uiteenspatten. Ik ben dus ook als een volwaardig watje naar beneden gekropen...Onze Zweedse vrienden, Veiner en Reidar hebben het gelukkig overgenomen. 3 Rookkanalen hebben we straks; een voor de vedspies in de keuken (fornuis hout gestookt) en voor de houtkachels in de woon- en eetkamer. Romantisch koken, eten en afwassen. Morgen ga ik de bestaande waterput leeg maken en indien nodig schoonmaken want...
Ik ga op kamers! Ja jullie lezen het goed ik ga op kamers in ons eigen huis en wel per 1 juli. De woonkamer ben ik aan het schoon- en leefbaar maken. Een stoel, een bed en een radio. Bij de plaatselijke camping hoop ik te kunnen douchen en mijn kleding te wassen. En een "utendas" (hokje met hartje buiten) word het toilet. Van Agnetha, onze oude buurvrouw, kan ik een elektrisch kookplaatje gebruiken. Het afvoeren van water worden de ouderwetse emmertjes. Met ons biologisch afbreekbare reinigingsmiddelen moet dat geen probleem zijn. Kamperen in eigen huis. Eindelijk thuis!
Een piloot+kruidenier+lerares+fotograaf= (t)huis
Datum 07-04-2022 Tijd 09.00 uur Plaats de ICA supermarkt te Sillerud. Aanwezig Harald, Rikhart, Jolien en ik. Check.
Zo leuk een koopcontract gaan teken met de plaatselijke kruidenier als getuige aan de koffietafel in het magazijn. Een paar stappen voordat ik de deur van het magazijn wil openen komt er, op de valreep, een mail binnen. Gestuurd door mensen met veel knowhow maar vooral erg liefdevol. "t contract ziet er prima uit op een klein aandachtspuntje na." Geweldig dat het zo precies op tijd tot ons komt. Het moet zo zijn. Net zoals het hele proces sinds we in Zweden zijn. Een aaneenschakeling van ontmoetingen en events. Allemaal hebben ze hun steentje bij gedragen. Meestal realiseer je dit niet altijd even bewust maar nu de grote stap gezet is wordt het duidelijk. We hebben elkaar als mensen nodig, ongemerkt wijzen we elkaar de weg. Vind dat zo'n bijzonder proces. Na dagen van zon is vandaag de sneeuw weer gaan vallen. Het deert niet, nu we onze plek gevonden hebben. Een paar dagen geleden is door de lokale school aan Jolien gevraagd om over Nederland les te geven. Gisteren was het zover. Als een vis in het water, ze straalde gewoon. En nog wel in het Zweeds afgewisseld met een beetje Engels. ZO Trots!
Het werk gaat nu echt beginnen. De eerste stap die we maken is naar Nederland te reizen. Jolien blijft tot september i.v.m. rijlessen, om dat begeerde roze flapje te behalen. Ik keer na 14 dagen terug, inclusief gereedschap, om de klus aan te vangen. Ondertussen ook de 20ft zeecontainer, met onze huisraad (en motor) gaan laten transporteren richting Zweden. Maar eerst in Gotenborg zien te geraken om daar aan boord te gaan van een RORO-ship (roll on roll off) van DFDS. Jolien heeft nog nooit op zee gevaren en of geslapen, iets wat een grote wens was. Aan een kijkje op de brug en in de machinekamer wordt gewerkt ; )
Het einde van een droom
Iedereen hier in de buurt weet nu dat we een huisje zoeken nu we zo'n 150 leaflets in hun brievenbussen hebben achtergelaten. Ik spreek iedereen aan en vertel dat ik nog geen Zweeds spreek maar wel graag hier wil komen wonen. Ik denk dat Jolien dit verhaal al vele malen voorbij heeft horen komen... Om de zoveel tijd kijk ik mijn mailbox in. Het ontbreken van reacties maakt dat we het zoekgebied gaan uitbreiden. Moed houden en erin geloven! Sleutel in het contact en gaan met de Toyotabanaan. De eerste brievenbus is al in zicht en Jolien is wederom de postbode vandaag. Plotseling is daar ineens een mail met een onbekende afzender met een adres 7 kilometer bij van ons vandaan. Misschien heb ik wel iets voor jullie staat er te lezen... Ik draai 180 graden en zet direct koers richting Sillerud. Vijf minuten later zien we een huis in de verte met een oud schuurtje ernaast. De eerste gedachte is dat hij waarschijnlijk dat vervallen schuurtje bedoeld. Hij moet lachen over de snelle reactie van ons. Hij blijkt Harald te heten. "Volg mij maar" zegt hij en stapt in zijn auto. We kijken elkaar verbaasd aan en stappen terug in de auto; het is dus niet het schuurtje.
Twee kilometer verder slaan we rechtsaf een onverharde weg in. Vijfhonderd meter verder duikt er, tussen de bomen, een huisje op. Jolien moet haar tranen bedwingen en mijn mond valt open. We kennen dit huisje. Staat al heel lang leeg. Vijftien jaar, blijkt later. Dit is dus het huisje wat Harald bedoelde in de mail. Dit kan niet waar zijn, wat is de adder onder het gras zijn gedachten die rondvliegen in mijn grijze massa. Geen water, geen avlop (Zweeds voor afvoer water) dak toe aan vernieuwing, dringende noodzaak aan schoorsteen-renovatie, geen verwarming. Dat laatste is merkbaar; binnen in het huis is de temperatuur lager dan buiten. Maar wat een huisje, precies als in onze droom. Niet te groot, authentieke details die bewaard zijn gebleven zoals de deurknoppen en hendels, ramen, houten vloeren en bos. Het voelt goed, heel goed maar...
"Ik kan nog niet precies zeggen hoeveel land erbij hoort" zegt Harald. Dit kan pas over een jaar nadat de landmeter van lantmäteriet is geweest. (Zweeds kadaster) Oei, dat is de adder dus. Je kunt iets kopen maar niet geheel weten wat er in de zak zit. Na meerdere gesprekken met Harald komen we tot een oplossing en zijn er dus echt mogelijkheden! Tijdens de gesprekken blijkt dat hij een voormalig luchtmachtpiloot is geweest. Iedereen kent hem hier als de piloot. Hij blijkt een van de drie piloten van de Zweedse luchtmacht die een crash met een Viggen 37 (ternauwernood) heeft overleefd.
Op vrijdag 10 oktober 1975 vond de derde en laatste vleugelstoring plaats. De eerste twee hadden plaatsgevonden bij F 7, maar de derde vond plaats bij luchtvloot Hälsinge (F 15), toen de AJ 37 van luitenant Harald Gatel (nr: 37005) kapot ging. Harald Gatel overleefde zonder grote fysieke verwondingen met behulp van de raketstoel van het vliegtuig. (wikipedia.org)
Een paar dagen later zijn we met verschillende Zweedse vrienden met kennis van huizenbouw gaan kijken. En ja, vervelen gaan we ons niet maar het huis is in de basis goed en heeft zeker potentie. Via een van deze mannen komen we ook in contact met een timmerman, en deze blijkt 20 jaar geleden vanuit Nederland naar Zweden te zijn geëmigreerd.
We gaan het doen besluiten we. Een plan van aanpak is in de maak. Over een paar weken komen we terug naar Nederland. Jolien blijft de komende maanden in Nederland en gaat haar rijbewijs halen. Ik ga na 2 weken terug en begin aan toekomstig (t)huis.
De droom is realiteit geworden.
