Thuis. Hemma. Ett ord fullt av begär. Een woord vol verlangen.
Het zat eraan te komen. De tijd van het vertrek hier is gearriveerd. We wisten het en toch weten ook wij ons te bedienen van struisvogel politiek. We voelden ons ook zo op onze plek. Er ontstaat een thuisgevoel. Een moeilijk te omschrijven gevoel als je geen thuis hebt. Verlangen is dan ook het woord wat bij ons als eerste te binnen schiet. Ik verras mezelf. Het dichter bij mezelf geraken maakt dat ik meer en meer open ga staan voor het huisje, boompje en beestje. Dus actie in de taxi. We maken op deze website een pagina Sverige aan. Deze gaat de mensen hier in de buurt meer informatie over ons verschaffen. En om ze attent te maken op deze website gaan we bij alle huizen hier in de buurt (+/- 250) een briefje achterlaten. Wie weet gaat dit leiden tot dat huisje met dat boompje en dat beestje.
Binnen een paar dagen kunnen we ook deelnemen aan een cursus inburgeren in Zweden, in de bibliotheek in Ärjang. Jolien heeft een sollicitatiebrief (in het Zweeds) geschreven (en verstuurd) naar een openstaande vacature. Vol trots kan ik vermelden dat ik een paar dagen hiervoor het zelfde heb gedaan. Weliswaar voor een andere werkgever, Svenska Kyrkan als kyrkogårdsarbetare. Het onderhouden van de begraafplaatsen hier in de gemeente. Een droombaan in een doodstille omgeving... Over 14 dagen moet ik op 'gesprek' komen. Dat word nog wel een puntje van aandacht want het Zweeds is nog niet helemaal binnen gekomen bij mij. Ik ben ook meer een man van de praktijk.
Het stuk tuin wat we mogen gebruiken van onze buurvrouw vordert ook. Stap voor stap verandert het van wildgroei naar structuur. Agneta, onze buurvrouw, was impressed wist ze te vermelden. Omdat we hier gaan vertrekken gaan we, als bedankje, een Hollandse maaltijd maken voor onze lieve buurvrouw Agneta en de eigenaars van 'onze' huisje hier in het bos. Boerenkool stamppot inclusief rookworst. Die rookworst, totaal onbekend in Zweden, is vandaag per post vanuit Nederland onderweg. (Dank je wel Annelies). Jolien heeft ook haar eerste verjaardag in Zweden gevierd. De dag ervoor samen met Agneta een heerlijke appeltaart gebakken. Haar dag begon met een algehele lichaamsmassage, van 90 min, in Ärjang en middags 2 buurvrouwen met kinderen op de koffie, inclusief appeltaart.
De winter is ook terug van weg geweest. Een beetje als de wind in Nederland.
Niets menselijks is ons vreemd...
Daar zitten we dan diep in het bos. Geen telefoon die ons kan bereiken door het gemis van een netwerk. Kilometers van iedereen verwijderd en toch internet via de kabel. Ongelofelijk maar waar! Wat mogelijk maakt dat we om 07.00 uur in de ochtend naar de nieuwste Disney Film "Encanto" kunnen kijken. Normaal gesproken bestaat ons ochtendritueel uit het aanmaken van de houtkachel, het malen met onze antieke koffiemolen en het koken van water. Vandaag gaat het net even anders. Een vervelende nacht voor Jolien, die met veel buikpijn gepaard ging, maakt dat we het rustig aan doen. Rustig is misschien niet de juiste omschrijving bij het kijken van deze film. Encanto gaat over over verwachtingen die van generatie op generatie worden doorgegeven, over de (innerlijke) conflicten die daaruit voortvloeien. Het huis is een directe verbeelding van die spanningen. In Bruno’s verboden kamer belandt Mirabel (hoofdkarakter) aan de rand van een diepe afgrond. Ze moet in de spouwen van het huis duiken om antwoord op haar vragen te vinden. Hoe harder ze op oma’s wil botst, hoe dieper de scheuren in de muren. Een film die laat zien hoe het leven aanvoelt voor iedereen, niemand uitgezonderd. En misschien nog belangrijker, de weg naar verbetering.
Donkere wolken zijn ons niet vreemd hier diep in het bos. Soms lijken ook wij two lost fish swimming in a fishbowl. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn hier tussen de bomen. Toch door te blijven communiceren en over onze angsten heen te stappen vervolgen wij ons avontuur. Encanto voelde dus ook als heel hoopvol.
Hoopvol was ook het aanbod van Agneta, onze buurvrouw hier 2 km verderop. Ze gaf aan om een gedeelte van haar tuin ter beschikking te stellen zodat wij ons kunnen bekwamen in de moestuinkunst. Nou als twee keramisten zijn we volop aan het "boetseren..." Maar voordat we enige klei gaan vinden zullen we eerst alle jaren van wildgroei van onkruid, gras, stenen en rotsen moeten verwijderen. Van Agneta mogen we ook nog allerlei kweek en tuin spullen gebruiken. Het restaureren van zagen, bijlen een kruiwagen en het maken van en zaagbok behoort nu tot mijn taken. Ondertussen werkt Jolien verder aan de teeltkalender en blijft de Zweeds taal als een rode draad door haar leven lopen.
Appel Vijg Spinazie
Niet alles is voorhanden voor "onze" moestuin en dus moet er ook wat aangekocht worden. Wetstenen, boomzaag, zware stootstang, houweel etc. en dat...is wel een puntje hier in Zweden. Het vinden en bestellen van items vergt heel veel geduld. Een omgeving vol rust, weinig mensen en veel natuur maakt dat het commercieel onaantrekkelijk is en het dus zaak is om onze eigen boontje te leren doppen. De eerste resultaten laten zich al zien in de vorm van onze spinazie, appelboom (cadeau gekregen van een hele lieve Nederlandse rechercheur en cameraman) en een uit Nederland meegenomen vijg. Maakt ons blij! 8 Februari krijgen wij onze Zweedse boosterprik wat gaat bijdragen aan het reizen naar Nederland, binnenkort..
Dan gaat ons huis wel heel mooi worden!
"We hebben niet de intentie om het huis te verkopen" vertelt de Noorse eigenaar ons. Het zou ook wel heel bijzonder zijn geweest. Driehonderd meter de heuvel op van waar we nu wonen staat een boerderij al 2 jaar leeg. Werkelijk een droomplek. Sinds we hier wonen hebben we er over gefantaseerd. Het was even uitzoeken wie de eigenaar was. Maar het heeft niet mogen baten...
In de maanden dat we hier in Gyltenäs wonen raken we steeds meer verknocht aan het leven hier in het bos. Waar eerst nog reserves waren is nu sprake van enthousiasme. Het enige wat we missen voor onze plannen is goed daglicht. Licht om het werkelijk een vruchtbare plek te laten zijn. Een overvloed aan verse gezonde groente is namelijk wel een dingetje hier. Een teeltkalender voor de groeizone 6B (-5/0) is in de voorbereiding.
Met Cecilia, de eigenaresse van dit huis, zijn we bevriend geraakt. Ik heb haar met haar paarden gefotografeerd. Bij het zien van al die paardenmest (de beste bemesting voor een moestuin) werd ik meteen enthousiast. "kom maar halen als je nodig hebt" bood ze aan. Ze is ook leerkracht op de plaatselijke friskola (32 leerlingen in totaal). Jolien liep afgelopen maandag met een Zweedse brief en cv onder haar arm deze school binnen. Ze heeft een heel fijn gesprek gehad met de directrice en gaat er binnenkort meedraaien.
We hebben ook de zoektocht naar huizen verplaatst naar een zoektocht naar leegstaande huizen. En die zijn er best wel veel. Eigenaars zijn eenvoudig te achterhalen omdat hier in Zweden alles voor iedereen toegankelijker is. Websites als hitta.se zijn hier erg handig bij.
We hebben oudjaar gevierd bij het kampvuur met een fles rode wijn, bij het meer aan de rand van het bos. Windstil, met als enige geluid het zachtjes knetteren van het vuur en het bijzondere geluid van kruiend ijs op het meer. Geen vuurpijl gezien of gehoord. Het droomhuis van de Noorse mensen is dan wel niet door gegaan maar ergens ligt er dan een nog mooier plekje op ons te wachten. Dan gaat ons huis wel heel erg mooi worden..
God Jul och Gott Nytt År
Op de kortste dag van het jaar willen wij graag iedereen liefdevol jaar wensen. Met vanaf vandaag iedere dag weer een beetje meer licht. Aan lichtjes geen gebrek hier in Zweden, in deze echt donkere dagen. Het is wel even wennen voor onze biologische klok. Omdat het hier om 14.30 uur al gaat schemeren hebben wij rond 20.00 uur al de neiging om richting bed te gaan. Het voedsel is ook wennen hier. Met echt speurwerk kunnen wij ecologisch voedsel vinden. Daarentegen is snoep en ongezond voedsel enorm over vertegenwoordigd. Wat voor ons betreft een min-puntje is voor Zweden (Sorry, Carina)
In gesprekken met Nederland komt steevast Corona aan de orde en de vraag hoe de situatie bij ons is? Die is er bij ons dus niet. Een combinatie van gelukkig gezond zijn, het nieuws niet echt volgen en hier in de gemeente Arjäng met 6 mensen per km2 is het risico beduidend lager. Hier lijkt de normale dagelijkse situatie best vergelijkbaar met een harde lockdown in Nederland. Neemt niet weg dat we rekening houden door afstand te nemen bij het doen van de boodschappen.
Het inburgeren gaat als vanzelf. De uitnodiging van de basisschool (hier in het dorp sinds 1822) met 31 leerlingen was bijzonder. De kerstviering (en Lucia) is speciaal in Zweden. Er ontstaan vriendschappen. Koffie bij Agneta, onze buurvrouw 2 km verderop en Siev, een geëmotioneerde oudere dame (73) en eigenaresse van de plaatselijke breiwinkel, als ze de kerstkaart van Jolien in ontvangst neemt. Een brief namens Santa Claus, die ik in de brievenbus doe bij Sveinja, de zesjarige dochter van weer andere buren.
Nog even en we staan in het bos bij het kampvuur op het nieuwe jaar te proosten. Een serieus kampvuur om de roedels wolven die in deze provincie aanwezig zijn niet op ideeën te brengen. Jolien en ik wisten niet dat er zoveel wilde dieren hier aanwezig zijn. Elanden, herten, lynxen, wolven, vossen, dassen, wilde zwijnen en boommarters. Een boommarter heeft van ons zelfs een naam gekregen. Hij vereert ons dagelijks met zijn bezoek en we zien Sammie met de dag dikker worden... Vandaag viel de sneeuw even zachtjes uit de lucht maar een dik wit pak met de kerst lijkt het niet te gaan worden. De temperatuur gaat voor lange tijd niet meer boven het vriespunt geraken. Het meer begint zijn vaste vorm aan te nemen. Zuurkool met spek en schaatsen uit 't vet.
Knippen en Scheren
"Je hebt een geurtje op" zegt Jolien verbaasd glimlachend. Iets wat ik bijna nooit doe lijkt nu de ultieme poging om tot succes te komen. We zijn onderweg naar een openbare veiling van een huis. Niet zomaar een huis. Een met geen water, riolering, douche, toilet, verwarming en een schuur waar een enorme boom op is gevallen. En toch is dit in ons hoofd verworden tot de plek die wij thuis willen gaan noemen. Het huis uit begin 1800 is zo fijn van sfeer en wordt omarmt door een bos. Met de dichtstbijzijnde supermarkt op 6 km. We zijn allebei verliefd en het huis heeft liefde nodig. Bij de eenmalige bezichtiging van 30 minuten zijn we niet alleen. Er zijn nog meer kapers op de kust. Ik probeer zoveel mogelijk de technische staat van het huis te beoordelen, Best bizar hoe je bij de grootste aankoop in je leven in 30 minuten moet beslissen zonder echt professionele kennis. Twee dagen later zitten we in de auto richting de veiling.
Het doet me denken aan een scene uit een comedy. In ons autootje de buurvrouw Agneta (73) mee als tolk, haar rollator, nieuwe knie en haar hondje, Jolien en ik, geknipt, geschoren en goed ruikend. We hebben een uiterst bedrag in gedachte maar aan de blik van Jolien te zien lijkt ze te denken dat ik daar misschien van af ga wijken. Bij het kantoor van de makelaar staan ook mensen buiten en blijkt dat men op zoek is naar een alternatieve locatie omdat het aantal geïnteresseerden te groot is om de veiling plaats te laten nemen in het kantoor. Dat klinkt hoopvol... Even later gaan we met zijn allen richting het plaatselijke restaurant. Hier blijkt het geheel onaangekondigd te zijn bij de duidelijke verbaasde restaurant eigenaar. Na wat uitleg begint de veiling. Ik hoor de notaris in het Zweeds 1.100.000 SEK zeggen. Agneta kijkt mij aan en vernoemt het bedrag in het Engels. Ik knik dat ik het verstaan heb, wat prompt gezien wordt als een bevestiging om het bod te verhogen. Ze steekt haar hand op en 1.200.000 SEK it is. Oops dat was een misverstand van 10.000 €... Direct daarop roept iemand 1.300.000. Ik kijk Jolien aan en zeg dat ik weg wil. Buiten spreekt een man met 1 oog mij aan. Hij blijkt opgegroeid te zijn in dit huis en zit vol verhalen. Hij heeft vanuit Noord Zweden 900 km gereden om bij de veiling aanwezig te zijn. We wisselen telefoonnummers uit.
Terug thuis realiseer ik me dat ik even heel dicht in de buurt ben geweest van de wereld waar geld de boventoon voert. Ik heb bewust gevoeld dat dit niet mijn wereld is. De gun factor ontbreekt hier. En die is belangrijk voor mij. Wat wel klopt, voor ons allebei, is de omgeving hier. Lieve en betrokken mensen maken dat we ons hier thuis voelen. Er broeit iets...
Het gevoel van thuis zijn.
Na het zien van de documentaire Moby Doc (2021) van de muzikant Moby ervaar je hoe het leven ons vormt. En wat de ervaringen ons leren meer te gaan waarderen om het geheel enigszins in balans te brengen. Traumatisch ervaringen kun je namelijk niet weg poetsen. We geven het vaak een vorm. Muziek, kunst, studie, status etc. En een plek waar we kunnen recupereren. Een thuis.
Een echt thuisgevoel heb ik nooit ervaren. Afgestaan worden en een adoptie in een omgeving die ik nooit als eigen heb ervaren liggen hier ten grondslag. Daarnaast heeft de ontwikkelde persoonlijkheid-problematiek ervoor gezorgd dat het thuis-gevoel nooit aanwezig is geweest. Identiteit, wat wil ik, welke keuzes passen bij mij, allemaal basisbegrippen en voor iedereen best moeilijk laat staan voor iemand die opgroeit in een omgeving die niet de zijne is. Gelukkig door de jaren heen en met professionele hulp ben ik meer ik geworden. Mede hierdoor is het duidelijker geworden dat ik een prikkelarme omgeving als heel prettig ervaar. Zweden heeft dus deze ingrediënten en hier diep in het bos, samen met Jolien maakt dat ik mij dankbaar voel. Het verblijf is, helaas, van tijdelijke aard. Een witte kerst midden in het bos aan het meer dat wordt wel een feit en doet mij denken aan de oude (1984) video-clip Last christmas van Wham.
Winterbanden met spikes zijn besteld om straks zeker van te zijn om de 5 km het bos uit te geraken zodat Jolien haar immens populair geworden vetbollen kan blijven produceren. Of de vogels uberhaupt nog kunnen opstijgen na deze winter betwijfel ik dan ook ten zeerste. We raken ook al aardig ingeburgerd hier in de omgeving. Een uitnodiging van de plaatselijke basisschool om aanwezig te zijn bij de kerstuitvoering, boodschappen doen voor een van de alleenstaande buren hier een paar km verderop i.v.m een knieoperatie. En Kerstman spelen voor de kinderen van onze naaste buren staan allemaal op het programma.
Ondertussen zijn deze 2 scharrelkippen vandaag 5 maanden getrouwd. Nu het kippenhok nog...
Sneeuw in Västernorrland
Eerlijk is eerlijk ik ben geen held als het gaat om het instellen van de autonavigatie. Wat deze keer resulteert in een uiterst afwisselende route, tot groot vermaak van ons beide. Toch was de rit van 7.5 uur zo voorbij. Mede dankzij de onverharde paden dwars door t bos. Waarbij het gevoel je bekruipt dat je iets doet wat eigenlijk niet mag. Hoe noordelijker we kwamen hoe meer herten we zagen. Uiteindelijk nog net in de schemering, het doel van de reis, een klein boerderijtje dat te koop staat kunnen aanschouwen. De eerste indruk is vaak belangrijk. Ruig landschap, veel rotsen. Een gevoel van eenzaamheid bekruipt mij. Waar ik vroeger alleen zijn meer ambieerde is verbinding een grotere rol gaan spelen in mijn leven. Voor Jolien voelde het ook niet goed. Best een desillusie na zo'n lange reis. De B&B die we hadden gehuurd in Matfors paste wel in dit plaatje. Sleutel onder mat en in huis ernaast de eigenaars voor de televisie op bank. Geen welkom, niets. Toch is deze ervaring leerzaam geweest. De wensenlijst voor ons huis is, vooral bij mij, aan gepast. Meer door minder! Het vinden van rust is prioriteit nummer 1 en die verkrijg ik niet door meer hooi op mijn vork te nemen. Na een telefoongesprek met goede vrienden uit Koewacht werd dit gevoel bevestigd. Met deze inzichten rijden we vroeg in de ochtend richting Sundsvall, een grote havenstad aan de oostkust.
Onderweg valt onze eerste Zweedse sneeuw. De witte wereld brengt rust. Na het gemis van boekhandel 't Spui in Vlissingen is het erg leuk om Jolien weer zien te struinen in een boekhandel hier in Sundsvall. We wandelen wat door de sneeuw langs de haven en drinken koffie. Waar we ons verslikken omdat er onverwachts vanuit het water een stoere Viking in zijn zwembroek in de sneeuw voorbij loopt. Jolien kijkt me aan en zegt niets. Ja Ton zo stoer ben jij niet... lijkt ze te denken. Terug in de auto verdwijnt de sneeuw geholpen door de zon en gaan we op weg naar een B&B in Njurunda. Het welkom dat we hier krijgen staat in schril contrast met de B&B in Matfors. Kopje thee, leuke gesprekken. Liefdevol. De boerderij blijkt ook nog te koop te staan. Na serieuze overwegingen laten we ook deze plek voorbij gaan. Zoals Ulrika, de eigenares van de boerderij zo treffend zegt. "Veel ontneemt je vrijheid".
Misschien omdat de winter in aantocht is en de Zweedse schaapje zo leuk zijn heeft Jolien doen stimuleren om te leren breien. Al genietend voor de houtkachel is haar eerste sjaal onderweg.
Richting 't noorden.
Vanuit het bos hier in Gyltenäs, naar Sundsvall, aan de oostkust, is 7.5 uur rijden richting het noordoosten van Zweden. Zaterdag is het zover. Gaan we ervaren hoe de provincie Vasternorrland aanvoelt. 2000 km tussen ons en Nederland, toch zijn de temperaturen hier vergelijkbaar, met gemiddelde waarden van -3 tot +23. Ook gaan we hier een kleine boerderij bezichtigen die te koop staat. Best benieuwd, want onze laatste jacht op een huis kreeg een bizarre en trieste twist. Een kleine boerderij met een mooie keuken uit de jaren '50 staat al een tijdje te koop en voor een prijs waarvan je zou verwachten dat het snel van eigenaar zou zijn veranderd. Ik raak geïntrigeerd en nieuwsgierig. Na wat speurwerk kom ik erachter dat de vrouw die daar woonde voor de ogen van haar kinderen door haar partner is vermoord in 2020. Op de politie foto's staat hetzelfde bankje als in de verkoop advertentie. Met dat verschil dat de tafel waar het jachtgeweer op lag is verwijderd.
Communicatie is, met onze ervaringen in Zweden, bijzonder te noemen. Divers is misschien een beter woord. Contacten met de verschillende gemeente kantoren zijn zo warm dat je je meteen welkom voelt. Van gratis kinderboeken om de taal te leren tot adressen van ecologische boerderijen in de buurt. Meedenken en initiëren. Het nadeel van al die vriendelijkheid is wel dat je niet meer goed weet in welke leuke gemeente je je wilt gaan vestigen... Aan de andere kant; de communicatie met makelaars kan ook flink variëren. Van behulpzaam tot totale onverschilligheid. Toen ik destijds mijn appartement verkocht met hulp van makelaar Nathalie Provoost heb ik mijn menig over makelaars grondig herzien. Wat een warme en betrokken vrouw. Ook met de nieuwe bewoners, van mijn appartement, hebben we nog regelmatig fijn contact. Stemt hoopvol.
Of we in de gemeente Sundsvall ook veel koolmezen, bonte spechten en boomkruipers gaan tegen komen valt nog te bezien. Sinds Jolien hier een eigen lijn aan kokos vetbollen is opgestart lijkt de gehele Zweedse populatie hier te zijn neer gestreken. En al lezend zit Jolien voor het raam te genieten van al dat gefladder. We hebben ons, hier op school ook aangemeld voor een cursus Zweeds. En ik ga een oproep plaatsen om tweedehands traditioneel timmer gereedschap te pakken te krijgen. Zo komt mijn houthakkers-overhemd ook nog van pas...
Liefdevol.
Goed/slecht. Zwaar/licht. Koud/warm. Ze kunnen niet zonder elkaar. We hebben ze beide nodig om te ervaren. Na een paar stressvolle huis-thrillers zonder happy end voelde de aankomst bij de B&B in Kungsgården (provincie Gavleborg), die Jolien had gevonden, als een warm bad. Wat een huis! Precies dat wat een huis zo mooi maakt, liefdevol, warm en authentiek. Net zoals de eigenaresse, Liselotte Ramqvist, dramadocent. Naast de verhuur van de woning runt ze samen met Åsa Hertzberg ook een theater in de schuur van haar boerderij. De extra nacht was eigenlijk nog te kort om alles goed te ervaren. Een van haar schapen hebben we nog wel van haar jas kunnen ontdoen wat ook een leuke en leerzame ervaring was. Schapen bij ons huisje straks zou ook wel heel leuk zijn... De reden van het boeken van deze B&B was dat we de provincie Gavleborg wilden ervaren. Het groeiklimaat aan de oostkust is voordelig; veel natuur, de huizen zijn er goedkoper en 15 inwoners per vierkante kilometer. En ondanks de hoogte gemiddelde temperaturen van -3 tot 23 graden.
Vorige week zijn we ook verhuisd vanuit het bos in Rottneros naar het huisje aan het meer bij Gyltenäs. Aan het einde van een 5 km bospad zie je het huisje aan het meer staan, omringd door hoge bomen. Die zachtjes wiegen in de wind en nu de herfst al een paar weken aan het werk is heeft de tuin een oranje geel dekbed gekregen. De boomklever, koolmees en goudvink zijn erg in hun nopjes nu Jolien het hele bos hier vol heeft gehangen met eigen gemaakte vetbollen (cocus-smaak). Het bos is echt tot leven gekomen hier op "ons" plekje. Met de nadruk op ons want de eigenaars van dit huis, die we hebben leren kennen in hun B&B en ons deze plek gratis aanboden voor de komende winter, hartverwarmend en liefdevol. Dat zie je alleen in films, en bij ons...
Vele hebben veel, geen hebben genoeg.
De jacht is begonnen in Zweden. Het merendeel van het land is er van in de ban. Persoonlijk heb ik er nog (gelukkig) weinig van mee gekregen. Het is een traditie, niet een waar ik warm voor loop. Over twee weken is het weer achter de rug. Ondertussen heb ik een sterk reflecterende jas gekocht want gezien worden is wel belangrijk in de donkere tijden die er aan staan te komen. En ik word momenteel niet graag aangezien voor een beer.
De huizen-jacht is een heel ander verhaal. In Zweden is er in plaats van een vraagprijs de uitgangsprijs (utgangspris) en potentiële kopers kunnen hierop bieden. Ook hier schitteren menselijke eigenschappen. Een prijs die aantrekkelijk lijkt wordt geheel vermorzeld door hebberigheid. Het gezegde ' Many have much, none enough ' is hier op zijn plaats. De plek die wij thuis gaan noemen ligt nog geduldig op ons te wachten.
De afgelopen tijd is de keuken hier verworden tot een klaslokaal met een hele ijverige leerlinge. Zweedse woorden vullen het luchtruim. Jolien is zelfs lid geworden van de bibliotheek en Zweedse kinderboeken worden gelezen. Erg trots op haar. Ook het Carl Larsson museum (www.carllarsson.se/en/), op haar advies, was een hit. Ook ik zal met de taal moeten gaan stoeien. Ik heb een start gemaakt en voor het slapen gaan lees ik Jolien voor uit een Zweeds boek. Wat tot op heden leidt tot gierende lachsalvo's...