Het geschreeuw van de stilte.

Het geschreeuw van de stilte.

De reis naar Nederland in het donker met veel wind, sneeuw en en het ontbreken van sneeuwschuivers was vermoeiend. en het ontbreken van sneeuwschuivers was vermoeiend. Een tussenstop bij Kopenhagen was echt op zijn plaats. Volgende dag reed Jolien door Hamburg. Ze vond het spannend, maar ze deed het wel! Net zoals alle sollicitaties het afgelopen jaar (in het Zweeds) en de afwijzingen die erop volgden, ze hield vol!

Resultaat: eerste week terug in Nederland willen 3 organisaties met haar in zee. Stoere sloerie die Jolien!

En spannend, voor mij, om terug te zijn. Jolien in Nederland en ik Zweden. Bij velen roept het vragende reacties op. Voor ons is het duidelijk: willen we samen door is dit voor ons de juiste weg. Het laatste weekend heb ik alleen doorgebracht in Friesland. Op bezoek in Koudum, bij Wim Mendelts, scheeps(kunstenaar)timmerman die in Antwerpen bezig is aan de afronding van zijn project de ‘Poon’.

En in Kollum bij Auke en Nynke en hun familie. Ooit ontmoet toen ze op de fiets hier in het bos langs reden en we aan de praat raakten. Het ontstaan van een vriendschap. Dit jaar komen ze hoogstwaarschijnlijk weer en nemen een caravan mee die ze hier laten staan, zodat er mensen die langs willen komen een eigen plekje hebben om te verblijven. Ze boden dit zelf aan. Liefdevolle mensen. Niet zozeer om de caravan maar hoe ze in het leven staan.

Tijdens ons afscheidsetentje bij onze vrienden in Middelburg (Zeeuwse mosselen met frietjes) kreeg ik ook meer inzicht in het ‘geschreeuw van de stilte’. Je bereikt meer met goede voorbeelden of creatieve oplossingen (het ‘geschreeuw’) waardoor je mensen aan het denken (de ‘stilte’) zet dan het verkondigen van je mening en belerend te worden… Best moeilijk voor dit meningventje. Toch geloof ik wel dat het zo beter werkt (dank Nienke). Geduld is dan ook, heel toepasselijk, een schone zaak. Want ik doel natuurlijk op mijn onversneden mening over onze planeet en hoe er mee omgegaan wordt…

Op de terugweg, in Zweden, krijg je na Götenborg de afslag Bengtsfors. Hier begint de stilte door het ontbreken van medeweggebruikers en het natuurlandschap. Ik voelde bewust dat het meer en meer als naar huis gaan gaat voelen. Wakker worden in een witte wereld is altijd fijn.

 

Maar tijd om stil te zitten is er niet! Foto’s van mijn Project Adopted komen te hangen in het Värmland Museum in Karlstad. Jantien en Tom, onze Nederlandse buren, zijn ook aanwezig op de (enorm drukke) opening. 100 meter met 100 fotografen.

En nu verder aan de slag. Container ombouwen naar werkplaats en keuken inclusief ramen en kozijnen renoveren. Nog 4 ramen te gaan. En dan heeft het gehele huisje een nieuwe lijnolie-jas aan. Mocht je de liefde voor ons oude huisje in het bos om willen zetten in hulp, välkommen!